zaterdag, januari 19, 2008
De leugen regeert op Uitzending Gemist
Voor wie het gemist heeft gisteravond of in het buitenland zit:
Bekijk de uitzending (doorspoelen naar 18.10)
Jerry Lampen in de uitzending:
Ik zie een serie uit Afghanistan, ik zie die foto van die auto die door die droge vlakte rijdt, en ik denk hé, dat is een defensiefotograaf, die hoort helemaal niet mee te doen, hoe kan dit nou? Dat was het éérste dat mij opviel, aan die hele Zilveren Camera dit jaar, aan alle nominaties. Is er dan niemand in de jury die denkt bij zichzelf: "Hé, ik heb die foto wel eens een paar keer eerder gezien." Of ze lezen geen kranten... Maar dan moet er toch een belletje gaan rinkelen? Dan moet je toch gelijk zeggen: "Hier zit iets fout"?
Bekijk de uitzending (doorspoelen naar 18.10)
Jerry Lampen in de uitzending:
Ik zie een serie uit Afghanistan, ik zie die foto van die auto die door die droge vlakte rijdt, en ik denk hé, dat is een defensiefotograaf, die hoort helemaal niet mee te doen, hoe kan dit nou? Dat was het éérste dat mij opviel, aan die hele Zilveren Camera dit jaar, aan alle nominaties. Is er dan niemand in de jury die denkt bij zichzelf: "Hé, ik heb die foto wel eens een paar keer eerder gezien." Of ze lezen geen kranten... Maar dan moet er toch een belletje gaan rinkelen? Dan moet je toch gelijk zeggen: "Hier zit iets fout"?
# posted by Jan-Edward : 11:00
Jan Banning over legerfotograaf Sjoerd Hilckmann: Wiens brood men eet...
Op zijn weblog veegt Zilveren Camera-jurylid Bart Brouwers de afwijzende reacties van fotojournalisten op de nominatie van Defensiefotograaf Sjoerd Hilckmann hooghartig van tafel.
Jan Banning dient hem op Photography Weblog van repliek:
Even een reactie op jurylid Bart Brouwers, die overigens iets nauwkeuriger zou mogen citeren: ik heb helemaal nergens de uitdrukking 'hartstikke fout' gebruikt, die hij mij in de mond legt.
Wat betreft zijn vraag over het uitblijven van eerdere reacties, en nog zo wat, zie hieronder:
De taak van een journalist is: ‘het openbaarmaken van wat in zijn ogen waarheid is’. Die formulering is niet toevallig. De journalist is dus subjectief – maar zou in de grond van de zaak ongebonden moeten zijn en opereren met enkel zijn eigen subjectiviteit en niet die van een werkgever met belangen in het onderwerp. Hij behoort te streven naar wat we bij gebrek aan een bescheidener term maar ‘objectiviteit’ noemen, en daarom hoeven we zijn verslagen niet per definitie te wantrouwen. Inderdaad weet ik niet zeker of Hilckmann geen doden en verwoesting heeft gefotografeerd, maar dat is niet terzake. Van belang is in dit geval dat zijn broodheer een belanghebbende in de oorlog is. De clou zit ‘m in: wiens brood men eet, diens woord men spreekt.
De Zilveren Camera is op zichzelf geen halszaak. Belangrijker zijn de vrije media. Diverse kranten en het NOS Journaal gebruikten Defensiebeelden als journalistiek verslag van de strijd in Uruzgan. Bij minstens één gelegenheid, nazomer 2007, drukte de Volkskrant zo’n foto af nadat Defensie had geweigerd een fotograaf van de krant toe te laten. De redactie redeneerde toen dat men vervolgens geen andere keuze had dan een foto uit de koker van Defensie te publiceren. Mijns inziens waren er wel degelijk alternatieven: een archieffoto van een fotojournalist, of helemaal geen foto. Een journalistieke prijs voor een legerfotograaf maakt de baan verder vrij voor Defensie om persfotografen, en eventueel ook andere journalisten, voortaan helemaal te weren: het leger heeft immers bewezen zelf de media te kunnen bedienen – met journalistiek blijkbaar volwaardig en door een persprijs gesanctioneerd materiaal. Trek deze lijn door, en in de toekomst worden we geïnformeerd over een nieuwe Volendamse brand door krantenartikelen van een ghostwriter van cafébaas Veerman. Of zien we een Journaalitem over een Enschedese vuurwerkramp, gepresenteerd door een communicatiemedewerker van het vuurwerkbedrijf. Waakhond van de democratie: slaap zacht.
Jan Banning, fotograaf
Jan Banning dient hem op Photography Weblog van repliek:
Even een reactie op jurylid Bart Brouwers, die overigens iets nauwkeuriger zou mogen citeren: ik heb helemaal nergens de uitdrukking 'hartstikke fout' gebruikt, die hij mij in de mond legt.
Wat betreft zijn vraag over het uitblijven van eerdere reacties, en nog zo wat, zie hieronder:
De taak van een journalist is: ‘het openbaarmaken van wat in zijn ogen waarheid is’. Die formulering is niet toevallig. De journalist is dus subjectief – maar zou in de grond van de zaak ongebonden moeten zijn en opereren met enkel zijn eigen subjectiviteit en niet die van een werkgever met belangen in het onderwerp. Hij behoort te streven naar wat we bij gebrek aan een bescheidener term maar ‘objectiviteit’ noemen, en daarom hoeven we zijn verslagen niet per definitie te wantrouwen. Inderdaad weet ik niet zeker of Hilckmann geen doden en verwoesting heeft gefotografeerd, maar dat is niet terzake. Van belang is in dit geval dat zijn broodheer een belanghebbende in de oorlog is. De clou zit ‘m in: wiens brood men eet, diens woord men spreekt.
De Zilveren Camera is op zichzelf geen halszaak. Belangrijker zijn de vrije media. Diverse kranten en het NOS Journaal gebruikten Defensiebeelden als journalistiek verslag van de strijd in Uruzgan. Bij minstens één gelegenheid, nazomer 2007, drukte de Volkskrant zo’n foto af nadat Defensie had geweigerd een fotograaf van de krant toe te laten. De redactie redeneerde toen dat men vervolgens geen andere keuze had dan een foto uit de koker van Defensie te publiceren. Mijns inziens waren er wel degelijk alternatieven: een archieffoto van een fotojournalist, of helemaal geen foto. Een journalistieke prijs voor een legerfotograaf maakt de baan verder vrij voor Defensie om persfotografen, en eventueel ook andere journalisten, voortaan helemaal te weren: het leger heeft immers bewezen zelf de media te kunnen bedienen – met journalistiek blijkbaar volwaardig en door een persprijs gesanctioneerd materiaal. Trek deze lijn door, en in de toekomst worden we geïnformeerd over een nieuwe Volendamse brand door krantenartikelen van een ghostwriter van cafébaas Veerman. Of zien we een Journaalitem over een Enschedese vuurwerkramp, gepresenteerd door een communicatiemedewerker van het vuurwerkbedrijf. Waakhond van de democratie: slaap zacht.
Jan Banning, fotograaf
# posted by Jan-Edward : 09:48
vrijdag, januari 18, 2008
Hoofdredactie Trouw over Zilveren Camera
De hoofdredactie van Trouw publiceert morgen in de papieren krant een brief over de commotie die is ontstaan rond de Defensiefoto's die zijn genomineerd voor de Zilveren Camera.
Dezelfde brief is ook als video te bekijken. Het is wel weer het bekende slappe verhaal van een redactie die zijn eigen kromme keuzes probeert recht te praten: "We zouden de lezers veel onthouden als we geen Defensiefoto's zouden plaatsen."
Geklets. Je laat toch ook geen redactionele artikelen over appelmoes schrijven door iemand van het reclamebureau van HAK?
Dezelfde brief is ook als video te bekijken. Het is wel weer het bekende slappe verhaal van een redactie die zijn eigen kromme keuzes probeert recht te praten: "We zouden de lezers veel onthouden als we geen Defensiefoto's zouden plaatsen."
Geklets. Je laat toch ook geen redactionele artikelen over appelmoes schrijven door iemand van het reclamebureau van HAK?
# posted by Jan-Edward : 23:29
The Sharapova shadow
Het is altijd prettig als het nuttige met het aangename kan worden verenigd. Daarom een link naar een analyse van bovenstaande tennisfoto van Maria Sharapova. Zelf was ik aangenaam verrast toen de Volkskrant gisteren onderstaande foto groot plaatste.
Foto AP.
# posted by Jan-Edward : 23:00
Jeroen Kramer trekt ZC-nominatie in
Fotojournalist Jeroen Kramer heeft uit protest tegen de nominatie van Defensiefotograaf Sjoerd Hilckmann zijn eigen foto (genomineerd in de categorie Buitenlands nieuws Enkel) teruggetrokken uit de competitie.
# posted by Jan-Edward : 21:55
Tijd voor grote schoonmaak bij jury Zilveren Camera
Robert Knoth stelt in zijn betoog het volgende:
Ook de Zilveren Camera realiseert zich blijkbaar dat een belangrijk onderwerp als Afghanistan niet kan ontbreken in een overzicht van 2007 en neemt bij gebrek aan beter genoegen met de serie van Hilckmann. Het is een excuus-serie die naadloos aansluit bij de trend waarin het niets meer uitmaakt hoe oppervlakkig het is, als het maar lekker en makkelijk te consumeren is. En op deze manier hebben we toch onze journalistieke plicht gedaan.
Het had de Zilveren Camera gesierd als het publiekelijk een punt had gemaakt van het feit dat er dit jaar weer geen goede serie uit Afghanistan is gekomen, ondanks het feit dat hier verdomd goede fotojournalisten rondlopen, en ondanks het feit dat er al zoveel doden zijn gevallen aan beide zijden van het conflict.
Knoth veronderstelt dat de PR-plaatjes van Hilckmann zijn genomineerd "bij gebrek aan beter".
Nu heb ik vanmiddag een sublieme serie uit Afghanistan onder ogen gekregen van de Nederlandse fotojournalist Jeroen Kramer. Zijn serie is ook ingezonden naar de Zilveren Camera. De jury van de categorie Buitenlands documentaire fotografie moet wel definitief en ongeneeslijk stekeblind worden verklaard, gezien het feit dat Kramer's serie niet is genomineerd, en die glossy reclamefolder van Defensie wel. Is het misschien omdat juryleden als Bart Brouwers een hekel hebben aan zwart-wit, dat ze wellicht "ouderwets" of achterhaald" vinden? (Dan moeten ze eens in Perpignan gaan kijken in september.)
Als de Zilveren Camera nog een toekomst wil hebben wordt het de hoogste tijd voor een grote schoonmaak in bestuur en jury, zodat omhooggevallen krantenbobo's geen kans meer krijgen hun onkunde op het gebied van fotojournalistiek te etaleren.
Ook de Zilveren Camera realiseert zich blijkbaar dat een belangrijk onderwerp als Afghanistan niet kan ontbreken in een overzicht van 2007 en neemt bij gebrek aan beter genoegen met de serie van Hilckmann. Het is een excuus-serie die naadloos aansluit bij de trend waarin het niets meer uitmaakt hoe oppervlakkig het is, als het maar lekker en makkelijk te consumeren is. En op deze manier hebben we toch onze journalistieke plicht gedaan.
Het had de Zilveren Camera gesierd als het publiekelijk een punt had gemaakt van het feit dat er dit jaar weer geen goede serie uit Afghanistan is gekomen, ondanks het feit dat hier verdomd goede fotojournalisten rondlopen, en ondanks het feit dat er al zoveel doden zijn gevallen aan beide zijden van het conflict.
Knoth veronderstelt dat de PR-plaatjes van Hilckmann zijn genomineerd "bij gebrek aan beter".
Nu heb ik vanmiddag een sublieme serie uit Afghanistan onder ogen gekregen van de Nederlandse fotojournalist Jeroen Kramer. Zijn serie is ook ingezonden naar de Zilveren Camera. De jury van de categorie Buitenlands documentaire fotografie moet wel definitief en ongeneeslijk stekeblind worden verklaard, gezien het feit dat Kramer's serie niet is genomineerd, en die glossy reclamefolder van Defensie wel. Is het misschien omdat juryleden als Bart Brouwers een hekel hebben aan zwart-wit, dat ze wellicht "ouderwets" of achterhaald" vinden? (Dan moeten ze eens in Perpignan gaan kijken in september.)
Als de Zilveren Camera nog een toekomst wil hebben wordt het de hoogste tijd voor een grote schoonmaak in bestuur en jury, zodat omhooggevallen krantenbobo's geen kans meer krijgen hun onkunde op het gebied van fotojournalistiek te etaleren.
# posted by Jan-Edward : 20:34
Gesprek over Zilveren Camera in "De leugen regeert"
Vanavond in "De leugen regeert", het discussieprogramma over journalistiek:
Een gesprek over de Zilveren Camera. Volgens de regels mag elke beroepsfotograaf meedoen.Toch is er discussie naar aanleiding van de nominatie van Sjoerd Hilckmann met een fotoserie over Uruzgan. Hilckmann is militair en fotograaf.
De leugen regeert, Nederland 2, 21.15 uur.
Als ze nu maar niet weer Adriaan "balletje plakken mag" Monshouwer gaan opvoeren als boven alle twijfel verheven deskundige.
Een gesprek over de Zilveren Camera. Volgens de regels mag elke beroepsfotograaf meedoen.Toch is er discussie naar aanleiding van de nominatie van Sjoerd Hilckmann met een fotoserie over Uruzgan. Hilckmann is militair en fotograaf.
De leugen regeert, Nederland 2, 21.15 uur.
Als ze nu maar niet weer Adriaan "balletje plakken mag" Monshouwer gaan opvoeren als boven alle twijfel verheven deskundige.
# posted by Jan-Edward : 15:06
Getty-fotograaf Robert Knoth: Gemakzuchtige Zilveren Camera-jury ontbeert ambitie en onderscheidend vermogen
Enkele zaken die in de discussie continu naar voren komen, lagen aan de grondslag van mijn beslissing om in januari 2007 niet door te reizen naar Uruzgan. Ik zat op dat moment in Afghanistan en Pakistan, en kon een paar dagen met Defensie mee naar Uruzgan. Mijn vrouw, die werkt voor radio en diverse andere media, is overigens wel die kant opgegaan.
De eerste reden om niet te gaan, was inhoudelijk. In 2003 had ik als onderdeel van een verhaal voor NRC M al volop foto’s gemaakt van de Nederlandse militairen rond Kabul, waarbij Defensie mij overigens geen strobreed in de weg heeft gelegd: alles wat ik vroeg werd gehonoreerd. De foto’s waren onderdeel van een achtergrondverhaal dat grote vraagtekens zette bij de haalbaarheid van de Nato-missie, in dat kader was het functioneel materiaal.
De paar dagen die ik in januari 2007 in Uruzgan van Defensie zou krijgen zouden zeer waarschijnlijk resulteren in een soortgelijke serie als die van Sjoerd Hilckmann: Nederlandse militairen die vooral rondjes rijden rond de moskee. Het materiaal zou erg weinig verschillen van mijn foto’s uit 2003. Ook toen vond ik dat het te weinig sterk materiaal opleverde om van een complete fotoserie te kunnen spreken.
En dat is nu net het probleem met de serie van Hilckmann. Zelfs als het niets meer wil zijn dan een serie over de Nederlandse militairen, zegt het weinig tot niets. Het is een verzameling losse plaatjes, en vooral plaatjes waarvan ik denk: een beetje fotograaf schiet dat al snel bij elkaar in Uruzgan. Het ontbreekt aan een eigen invulling, een verhaallijn, beelden die mij vertellen hoe het is om als militair daar te werken. Het zijn afstandelijke plaatjes, de fotograaf neemt geen enkel standpunt in over wat zich in Uruzgan afspeelt. Maar daar zijn de foto’s van Hilckmann dan ook niet voor bedoeld. Ze zijn bedoeld als illustraties en promotie van het werk van Defensie. Terecht dat Jan Banning stelt dat het niets met documentairefotografie te maken heeft.
De jury van de Zilveren Camera heeft gewoon haar werk niet goed gedaan. Dat heeft naar mijn idee eerder te maken met gebrek aan ambitie en gebrek aan inhoudelijke kwaliteitseisen. Een probleem dat over de hele linie van de media zichtbaar is.
Als Hilckmann er wel in geslaagd was een goede serie te maken over Nederlandse militaren in Urzugan, had hij van mij genomineerd mogen worden, of hij nou voor Defensie werkt of niet. Uiteindelijk gaat het om het eigen afgewogen oordeel van de fotograaf. De hele discussie over embedded -of niet embedded, afhankelijk -of onafhankelijk, is in feite een non discussie en wordt in grote mate gedomineerd door elkaar beconcurrerende journalisten die elkaars geslachtsdeel langs de meetlat te leggen om te bepalen wie het meeste durft. Ik heb daar niet zoveel mee.
Iedere, en ik benadruk iedere, journalist is afhankelijk van de mensen waarmee hij werkt. Met 100 of 200 zwaar bewapende miltieleden -die zich op een ‘gewone werkdag’ te buiten gaan aan moord, verkrachting en plundering- Uruzgan binnenrijden, is even beperkt als meeliften met Defensie. Dergelijke beperkingen zijn onderdeel van het vak. Goede journalisten/fotografen met kennis van zaken kunnen in de regel genoeg materiaal via andere bronnen verzamelen om toch tot een waarheidsgetrouw beeld te komen. Maar juist die behoefte tot waarheidsvinding, daar schort het nogal aan de laatste tijd in journalistiek Nederland.
En dat brengt mij op mijn tweede punt waarom ik besloot niet naar Uruzgan te gaan. Stel dat het me wel was gelukt om iets goeds te maken: er zit helemaal niemand op die foto’s te wachten. Er zijn immers gratis Defensie-plaatjes. Erger nog, er is nauwelijks interesse. Voor een goed fotoverhaal over dit onderwerp is bij de bladen/kranten die dat zouden kunnen betalen om inhoudelijke reden geen plaats. Het pas niet meer in het format. Geldgebrek bij media heeft er nauwelijks mee te maken. Voor sommigen geldt dat zeker, maar als ik denk aan de 139 miljoen die Apax cadeau heeft gekregen, lijkt het mij dat de ambities in de journalistieke uitgeverswereld niet meer liggen bij het maken van een zo goed mogelijk product.
Hoewel fotografie een steeds hogere status krijgt en een steeds grote publiek trekt, wordt in Nederland de fotojournalistiek vakkundig de nek omgedraaid. Het geld is er heus wel, men wil het er simpelweg niet meer aan uitgeven: geen interesse en –ik zeg dit voor een tweede keer- vooral een gebrek aan ambitie om met een eigen verhaal te komen over een onderwerp met zoveel maatschappelijk belang.
Waarom heeft geen enkel blad/krant de bereidheid gehad ervaren fotografen naar Uruzgan te sturen die hun sporen allang verdiend hebben in conflictgebieden? Dat was mijn eerste vraag naar aanleiding van deze hele discussie. Ik kan zo een paar namen noemen van collega’s die op grond van hun track record meer ruimte, zelfstandigheid en bewegingsvrijheid kunnen bepleiten bij Defensie. Met steun van hoofdredacties acht ik dit niet kansloos. Maar de hoofdredacties moeten dat wel willen en hogere eisen stellen aan Defensie. Er zit wel degelijk een verhaal in waar achtergronden, context en ook de minder rooskleurige kanten van de aanwezigheid van Nederlandse militairen in Uruzgan aan bod komen. Meegaan met Defensie is een belangrijk deel van dat verhaal. Dat vergt alleen een hoop tijd, moeite en lastige gesprekken met Defensie.
Wat trouwens wel naar de achtergrond is verdwenen is dat Defensie sinds het schietincident met Vik Franken niet langer toestaat om langdurig op te trekken met de miltairen. Over professionaliteit gesproken… Erg jammer, want daar ligt nu net de mogelijkheid voor een goed afgewogen verhaal over de voor- en nadelen van Nederlandse aanwezigheid in Uruzgan.
Ook de Zilveren Camera realiseert zich blijkbaar dat een belangrijk onderwerp als Afghanistan niet kan ontbreken in een overzicht van 2007 en neemt bij gebrek aan beter genoegen met de serie van Hilckmann. Het is een excuus-serie die naadloos aansluit bij de trend waarin het niets meer uitmaakt hoe oppervlakkig het is, als het maar lekker en makkelijk te consumeren is. En op deze manier hebben we toch onze journalistieke plicht gedaan.
Het had de Zilveren Camera gesierd als het publiekelijk een punt had gemaakt van het feit dat er dit jaar weer geen goede serie uit Afghanistan is gekomen, ondanks het feit dat hier verdomd goede fotojournalisten rondlopen, en ondanks het feit dat er al zoveel doden zijn gevallen aan beide zijden van het conflict.
Tot slot: niets ten nadele van Hilckmann. Hij heeft alles in zich om een hele goede fotograaf te worden. Maar deze serie had niet genomineerd moeten worden omdat het geen documentaire fotografie is. Men mag van de jury verwachten dat het dit onderscheid kan maken. Dat de jury daar niet toe in staat is, is symptomatisch voor de staat waarin de fotojournalistiek in Nederland verkeert.
Robert Knoth, fotojournalist aangesloten bij Getty Images
De eerste reden om niet te gaan, was inhoudelijk. In 2003 had ik als onderdeel van een verhaal voor NRC M al volop foto’s gemaakt van de Nederlandse militairen rond Kabul, waarbij Defensie mij overigens geen strobreed in de weg heeft gelegd: alles wat ik vroeg werd gehonoreerd. De foto’s waren onderdeel van een achtergrondverhaal dat grote vraagtekens zette bij de haalbaarheid van de Nato-missie, in dat kader was het functioneel materiaal.
De paar dagen die ik in januari 2007 in Uruzgan van Defensie zou krijgen zouden zeer waarschijnlijk resulteren in een soortgelijke serie als die van Sjoerd Hilckmann: Nederlandse militairen die vooral rondjes rijden rond de moskee. Het materiaal zou erg weinig verschillen van mijn foto’s uit 2003. Ook toen vond ik dat het te weinig sterk materiaal opleverde om van een complete fotoserie te kunnen spreken.
En dat is nu net het probleem met de serie van Hilckmann. Zelfs als het niets meer wil zijn dan een serie over de Nederlandse militairen, zegt het weinig tot niets. Het is een verzameling losse plaatjes, en vooral plaatjes waarvan ik denk: een beetje fotograaf schiet dat al snel bij elkaar in Uruzgan. Het ontbreekt aan een eigen invulling, een verhaallijn, beelden die mij vertellen hoe het is om als militair daar te werken. Het zijn afstandelijke plaatjes, de fotograaf neemt geen enkel standpunt in over wat zich in Uruzgan afspeelt. Maar daar zijn de foto’s van Hilckmann dan ook niet voor bedoeld. Ze zijn bedoeld als illustraties en promotie van het werk van Defensie. Terecht dat Jan Banning stelt dat het niets met documentairefotografie te maken heeft.
De jury van de Zilveren Camera heeft gewoon haar werk niet goed gedaan. Dat heeft naar mijn idee eerder te maken met gebrek aan ambitie en gebrek aan inhoudelijke kwaliteitseisen. Een probleem dat over de hele linie van de media zichtbaar is.
Als Hilckmann er wel in geslaagd was een goede serie te maken over Nederlandse militaren in Urzugan, had hij van mij genomineerd mogen worden, of hij nou voor Defensie werkt of niet. Uiteindelijk gaat het om het eigen afgewogen oordeel van de fotograaf. De hele discussie over embedded -of niet embedded, afhankelijk -of onafhankelijk, is in feite een non discussie en wordt in grote mate gedomineerd door elkaar beconcurrerende journalisten die elkaars geslachtsdeel langs de meetlat te leggen om te bepalen wie het meeste durft. Ik heb daar niet zoveel mee.
Iedere, en ik benadruk iedere, journalist is afhankelijk van de mensen waarmee hij werkt. Met 100 of 200 zwaar bewapende miltieleden -die zich op een ‘gewone werkdag’ te buiten gaan aan moord, verkrachting en plundering- Uruzgan binnenrijden, is even beperkt als meeliften met Defensie. Dergelijke beperkingen zijn onderdeel van het vak. Goede journalisten/fotografen met kennis van zaken kunnen in de regel genoeg materiaal via andere bronnen verzamelen om toch tot een waarheidsgetrouw beeld te komen. Maar juist die behoefte tot waarheidsvinding, daar schort het nogal aan de laatste tijd in journalistiek Nederland.
En dat brengt mij op mijn tweede punt waarom ik besloot niet naar Uruzgan te gaan. Stel dat het me wel was gelukt om iets goeds te maken: er zit helemaal niemand op die foto’s te wachten. Er zijn immers gratis Defensie-plaatjes. Erger nog, er is nauwelijks interesse. Voor een goed fotoverhaal over dit onderwerp is bij de bladen/kranten die dat zouden kunnen betalen om inhoudelijke reden geen plaats. Het pas niet meer in het format. Geldgebrek bij media heeft er nauwelijks mee te maken. Voor sommigen geldt dat zeker, maar als ik denk aan de 139 miljoen die Apax cadeau heeft gekregen, lijkt het mij dat de ambities in de journalistieke uitgeverswereld niet meer liggen bij het maken van een zo goed mogelijk product.
Hoewel fotografie een steeds hogere status krijgt en een steeds grote publiek trekt, wordt in Nederland de fotojournalistiek vakkundig de nek omgedraaid. Het geld is er heus wel, men wil het er simpelweg niet meer aan uitgeven: geen interesse en –ik zeg dit voor een tweede keer- vooral een gebrek aan ambitie om met een eigen verhaal te komen over een onderwerp met zoveel maatschappelijk belang.
Waarom heeft geen enkel blad/krant de bereidheid gehad ervaren fotografen naar Uruzgan te sturen die hun sporen allang verdiend hebben in conflictgebieden? Dat was mijn eerste vraag naar aanleiding van deze hele discussie. Ik kan zo een paar namen noemen van collega’s die op grond van hun track record meer ruimte, zelfstandigheid en bewegingsvrijheid kunnen bepleiten bij Defensie. Met steun van hoofdredacties acht ik dit niet kansloos. Maar de hoofdredacties moeten dat wel willen en hogere eisen stellen aan Defensie. Er zit wel degelijk een verhaal in waar achtergronden, context en ook de minder rooskleurige kanten van de aanwezigheid van Nederlandse militairen in Uruzgan aan bod komen. Meegaan met Defensie is een belangrijk deel van dat verhaal. Dat vergt alleen een hoop tijd, moeite en lastige gesprekken met Defensie.
Wat trouwens wel naar de achtergrond is verdwenen is dat Defensie sinds het schietincident met Vik Franken niet langer toestaat om langdurig op te trekken met de miltairen. Over professionaliteit gesproken… Erg jammer, want daar ligt nu net de mogelijkheid voor een goed afgewogen verhaal over de voor- en nadelen van Nederlandse aanwezigheid in Uruzgan.
Ook de Zilveren Camera realiseert zich blijkbaar dat een belangrijk onderwerp als Afghanistan niet kan ontbreken in een overzicht van 2007 en neemt bij gebrek aan beter genoegen met de serie van Hilckmann. Het is een excuus-serie die naadloos aansluit bij de trend waarin het niets meer uitmaakt hoe oppervlakkig het is, als het maar lekker en makkelijk te consumeren is. En op deze manier hebben we toch onze journalistieke plicht gedaan.
Het had de Zilveren Camera gesierd als het publiekelijk een punt had gemaakt van het feit dat er dit jaar weer geen goede serie uit Afghanistan is gekomen, ondanks het feit dat hier verdomd goede fotojournalisten rondlopen, en ondanks het feit dat er al zoveel doden zijn gevallen aan beide zijden van het conflict.
Tot slot: niets ten nadele van Hilckmann. Hij heeft alles in zich om een hele goede fotograaf te worden. Maar deze serie had niet genomineerd moeten worden omdat het geen documentaire fotografie is. Men mag van de jury verwachten dat het dit onderscheid kan maken. Dat de jury daar niet toe in staat is, is symptomatisch voor de staat waarin de fotojournalistiek in Nederland verkeert.
Robert Knoth, fotojournalist aangesloten bij Getty Images
# posted by Jan-Edward : 13:57
World Picture Network gooit het roer om
Het Amerikaanse fotoagentschap World Picture Network sluit per 1 februari zijn fotonieuwsdienst om zich geheel te richten op opdrachtfotografie. Deze omzetting gaat gepaard met het ontslag van een aantal werknemers. De fotonieuwsdienst van WpN, waarmee men probeerde gevestigde namen als Getty, AP en Reuters concurrentie aan te doen, bleek erg kostbaar en leverde niet veel op. Het onderdeel opdrachtfotografie groeide daarentegen.
Aanvankelijk was het plan om WpN juist groot te maken met de dagelijkse nieuwsfotoservice, maar wereldwijd hadden fotoredacties door het grote aanbod en krimpende budgetten weinig belangstelling voor de foto's die WpN leverde. Daarbij speelt mee dat veel fotoredacties vaste contracten hebben bij de genoemde grote 'wire services'.
In Nederland zijn fotografen als Luiz Maximiano en Michel de Groot aangesloten bij WpN. In het algemeen geldt dat niet veel aangesloten fotojournalisten WpN als belangrijkste afnemer van hun werk beschouwen.
Aanvankelijk was het plan om WpN juist groot te maken met de dagelijkse nieuwsfotoservice, maar wereldwijd hadden fotoredacties door het grote aanbod en krimpende budgetten weinig belangstelling voor de foto's die WpN leverde. Daarbij speelt mee dat veel fotoredacties vaste contracten hebben bij de genoemde grote 'wire services'.
In Nederland zijn fotografen als Luiz Maximiano en Michel de Groot aangesloten bij WpN. In het algemeen geldt dat niet veel aangesloten fotojournalisten WpN als belangrijkste afnemer van hun werk beschouwen.
# posted by Jan-Edward : 13:19
Juan Vrijdag fotochef bij het Parool
Fotojournalist Juan Vrijdag, die op 1 oktober 2006 het ANP verliet om zich als freelancer te vestigen in Jordanië, keert terug naar Nederland. Hij wordt per 1 maart 2008 chef fotoredactie bij het Parool.
# posted by Jan-Edward : 13:00
"RVD-fotopool werkt niet meer"
Op de eerste schooldag van Prinses Amalia op 10 december vorig jaar mocht, als gevolg van een door de Rijksvoorlichtingsdienst georganiseerde fotopool, alleen ANP-fotograaf Marcel Antonisse binnen opnamen maken.
Buiten de school verzamelde zich naar verluidt een achttal fotografen, die Amalia´s eerste schooldag zo goed en zo kwaad als dat ging, toch vereeuwigden. Dat leidde in ten minste één geval tot publicatie van een niet ANP-poolfoto.
Daarnaast hanteerde ´poolwinnaar´ ANP zo haar eigen normen. Concurrenten konden in weerwil van de afspraken met de RVD om ´commerciële redenen´ feitelijk niet over pool-foto´s van Marcel Antonisse beschikken. Vaste klanten van de ANP-concurrentie waren genoodzaakt poolfoto´s bij het ANP te kopen: extra kosten en ´competitievervalsing´. Dat kan nooit de bedoeling zijn van een fotopool.
Zo’n RVD-fotopool werkt niet meer. De verhoudingen in (foto)journalistiek Nederland zijn daarvoor té veel gewijzigd. Hoog tijd voor een andere aanpak.
Lees meer in het artikel van Jelle Leenes in De Nieuwe Reporter.
Buiten de school verzamelde zich naar verluidt een achttal fotografen, die Amalia´s eerste schooldag zo goed en zo kwaad als dat ging, toch vereeuwigden. Dat leidde in ten minste één geval tot publicatie van een niet ANP-poolfoto.
Daarnaast hanteerde ´poolwinnaar´ ANP zo haar eigen normen. Concurrenten konden in weerwil van de afspraken met de RVD om ´commerciële redenen´ feitelijk niet over pool-foto´s van Marcel Antonisse beschikken. Vaste klanten van de ANP-concurrentie waren genoodzaakt poolfoto´s bij het ANP te kopen: extra kosten en ´competitievervalsing´. Dat kan nooit de bedoeling zijn van een fotopool.
Zo’n RVD-fotopool werkt niet meer. De verhoudingen in (foto)journalistiek Nederland zijn daarvoor té veel gewijzigd. Hoog tijd voor een andere aanpak.
Lees meer in het artikel van Jelle Leenes in De Nieuwe Reporter.
# posted by Jan-Edward : 12:48
donderdag, januari 17, 2008
Jan Banning: Van prestige Zilveren Camera blijft weinig over
Landmacht adverteert op Photography Weblog
Gerlo Beernink: Haal die foto uit de competitie
Sinds de Engelse societyfotograaf Roger Fenton ingezet werd door het Britse Rijk om de verslaggeving over de Krimoorlogen in een gewenster daglicht te zetten, is duidelijk dat defensie-apparaten oftewel overheden het liefst hun eigen waarheid creëren over oorlogen. Meer dan 150 jaar later is er weinig veranderd.
Ik denk dat een fotograaf die in dienst is van een organisatie geen fotojournalist is. Het laat hem geen ruimte voor waarheidsvinding. De foto's laten op zijn minst niet alle kanten van de oorlog zien, ze zijn gemaakt om te misleiden.
Als de NVF dit toestaat, verliest de fotojournalistiek alle geloofwaardigheid in Nederland. Het bestuur van de Zilveren Camera heeft mijns inziens geen andere keuze dan het werk van Hilckmann uit de competitie te halen.
Gerlo Beernink, in de Volkskrant
# posted by Jan-Edward : 10:02
Fidel Castro kan het fotograferen niet laten
A member of the Brazilian government delegation holds a photograph showing Cuba's leader Fidel Castro taking a photograph during a meeting with Brazil's President Luiz Inacio Lula da Silva in Havana, January 15, 2008.
De Cubaanse leider Fidel Castro mag dan te ziek zijn om zich met de dagelijkse leiding van zijn land te bemoeien, hij heeft blijkbaar energie genoeg om zich aan zijn grote passie voor de fotografie te wijden. (Is toch ook veel leuker dan urenlange toespraken houden?)
I got a Nikon camera
I love to take a photograph
So mama don't take my Kodachrome away
(Paul Simon)
# posted by Jan-Edward : 04:19
woensdag, januari 16, 2008
Opinie over Zilveren Camera
Als een rechter een zaak beoordeelt kijkt hij niet alleen naar de letter maar ook naar de geest van de wet. Defensie-fotograaf Hilckmann mag naar de letter van het Zilveren Camera-reglement wel onder de categorie beroepsfotografen vallen, maar zijn deelname druist in tegen het jourmalistieke karakter van de Zilveren Camera-competitie. Het is jammer dat de bestuursleden van de Zilveren Camera zich (uit angst voor juridische consequenties?) bij de deelname van Hilckmann neerleggen. Als reden voor hun slappe knieën geven ze "dat de Zilveren Camera moet blijven voortbestaan". Ik denk dat ze juist door gebrek aan durf en principes hun wedstrijd onomkeerbare schade berokkenen. Al zullen er ook onder fotojournalisten genoeg opportunisten zijn die bij een boycot denken: "Meer kans voor mij".
# posted by Jan-Edward : 23:45
Foto's Kurt Lubinski in Joods Historisch Museum
Het Joods Historisch Museum te Amsterdam organiseert van 7 maart tot en met 8 juni 2008 een tentoonstelling met foto’s van Kurt Lubinski (1899-1969). Deze Duitse emigrantenfotograaf is tegenwoordig vrijwel onbekend, maar in de jaren twintig en dertig was hij een succesvolle fotojournalist. Aanvankelijk in Duitsland, maar later ook in Nederland vestigde hij vooral met reisreportages de aandacht op zich.
Lubinski maakte aan het eind van de jaren twintig carrière als fotograaf bij het Berlijnse uitgeversconcern Ullstein Verlag. In 1933 vluchtte hij voor de nationaal-socialisten en emigreerde naar Nederland. In opdracht van Nederlandse geïllustreerde weekbladen reisde hij als een van de eerste fotojournalisten door de randgebieden van de Sovjet-Unie (Siberië en Centraal-Azië), Afrika en het diepe zuiden van de Verenigde Staten. Ook in Europa maakte hij vele reizen, van Gibraltar tot de Shetlandeilanden. Een massapubliek maakte mede door Lubinski’s fotografie in de jaren dertig voor het eerst kennis met vreemde culturen en exotische volkeren.
Uit zijn talloze reportages, die Lubinski zelf van tekst voorzag, spreekt een sterk gevoel van empathie met de lagere sociale klassen, zoals arme Russische boeren, nomaden in Kazachstan, ontheemde indianen en zwarte straatvegers in Amerika. De mens staat altijd centraal in zijn fotografie. Ook observeerde hij hoe overal ter wereld eeuwenoude culturen in hun authenticiteit werden bedreigd door modernisering, industrialisatie, verstedelijking en politieke ontwikkelingen. Zijn foto’s zijn nu, in onze tijd van globalisering, de stille getuigen geworden van een goeddeels verdwenen wereld.
Voor de Tweede Wereldoorlog week Lubinski op tijd uit naar Engeland. In 1943 emigreerde hij naar de Verenigde Staten. Daar gaf hij het fotograferen op, zijn archief ging verloren, en zijn naam raakte in vergetelheid.
Met deze expositie wil het JHM hem een plaats geven in de geschiedenis van de Nederlandse fotografie. Het is de eerste keer dat zijn werk wordt geëxposeerd. De foto’s in de tentoonstelling zijn voor het merendeel vintagedrukken, afkomstig uit de collectie van Spaarnestad Photo. Gelijktijdig verschijnt een publicatie van de hand van gastconservator en fotohistoricus Louis Zweers.
Bron: Joods Historisch Museum.
Lubinski maakte aan het eind van de jaren twintig carrière als fotograaf bij het Berlijnse uitgeversconcern Ullstein Verlag. In 1933 vluchtte hij voor de nationaal-socialisten en emigreerde naar Nederland. In opdracht van Nederlandse geïllustreerde weekbladen reisde hij als een van de eerste fotojournalisten door de randgebieden van de Sovjet-Unie (Siberië en Centraal-Azië), Afrika en het diepe zuiden van de Verenigde Staten. Ook in Europa maakte hij vele reizen, van Gibraltar tot de Shetlandeilanden. Een massapubliek maakte mede door Lubinski’s fotografie in de jaren dertig voor het eerst kennis met vreemde culturen en exotische volkeren.
Uit zijn talloze reportages, die Lubinski zelf van tekst voorzag, spreekt een sterk gevoel van empathie met de lagere sociale klassen, zoals arme Russische boeren, nomaden in Kazachstan, ontheemde indianen en zwarte straatvegers in Amerika. De mens staat altijd centraal in zijn fotografie. Ook observeerde hij hoe overal ter wereld eeuwenoude culturen in hun authenticiteit werden bedreigd door modernisering, industrialisatie, verstedelijking en politieke ontwikkelingen. Zijn foto’s zijn nu, in onze tijd van globalisering, de stille getuigen geworden van een goeddeels verdwenen wereld.
Voor de Tweede Wereldoorlog week Lubinski op tijd uit naar Engeland. In 1943 emigreerde hij naar de Verenigde Staten. Daar gaf hij het fotograferen op, zijn archief ging verloren, en zijn naam raakte in vergetelheid.
Met deze expositie wil het JHM hem een plaats geven in de geschiedenis van de Nederlandse fotografie. Het is de eerste keer dat zijn werk wordt geëxposeerd. De foto’s in de tentoonstelling zijn voor het merendeel vintagedrukken, afkomstig uit de collectie van Spaarnestad Photo. Gelijktijdig verschijnt een publicatie van de hand van gastconservator en fotohistoricus Louis Zweers.
Bron: Joods Historisch Museum.
# posted by Jan-Edward : 20:10
Bestuur Zilveren Camera: Foto's Sjoerd Hilckmann blijven genomineerd
Verklaring voor inzenders voor de wedstrijd rond de Zilveren Camera, leden van de NVF/NVJ en andere betrokkenen.
Er is niet gebleken van feiten of omstandigheden die op grond van de geldende wedstrijdvoorwaarden verhinderen dat de jury van de Zilveren Camera in de finale ronde, die zondag 20 januari 2008 zal plaatsvinden, niet alle door haar genomineerde foto’s in haar beraadslagingen kan betrekken.
Namens de Stichting de Zilveren Camera
Hans Kouwenhoven
(voorzitter)
Einde verklaring.
(Gezien de uitlatingen van een aantal vooraanstaande fotojournalisten zal het dan waarschijnlijk op een boycot uitdraaien, van welke omvang dan ook. Of het zondag bij de prijsuitreiking erg gezellig wordt? Of juist erg stil?)
Er is niet gebleken van feiten of omstandigheden die op grond van de geldende wedstrijdvoorwaarden verhinderen dat de jury van de Zilveren Camera in de finale ronde, die zondag 20 januari 2008 zal plaatsvinden, niet alle door haar genomineerde foto’s in haar beraadslagingen kan betrekken.
Namens de Stichting de Zilveren Camera
Hans Kouwenhoven
(voorzitter)
Einde verklaring.
(Gezien de uitlatingen van een aantal vooraanstaande fotojournalisten zal het dan waarschijnlijk op een boycot uitdraaien, van welke omvang dan ook. Of het zondag bij de prijsuitreiking erg gezellig wordt? Of juist erg stil?)
# posted by Jan-Edward : 19:23
Deadline aanlevering portfolio's voor beurzen Getty Images
Ook in 2008 wil Getty Images talent een kans geven op een wereldwijde carrière in de fotojournalistiek. Daarom geeft Getty Images dit jaar 5 beurzen uit ter waarde van elk $20.000. Winnaars krijgen naast deze financiële ondersteuning een contract van een jaar bij Getty Images in New York om hun voorgestelde project/documentaire af te maken. Hun beelden worden wereldwijd gemarketeerd waarbij zij de rechten van hun werk behouden. Getty Images helpt op deze manier het werk van een fotojournalist onder de aandacht van de internationale fotoindustrie te brengen en hen een 'duwtje' in de rug te geven voor het verloop van hun carrière. Voorwaarden voor deelname aan de 'Grants' is dat men werkzaam moet zijn als professioneel fotojournalist.
De deadline voor het in aanmerking komen van 3 beurzen is: donderdag 15 mei. De winnaars zullen tijdens het fotojournalistiek festival 'Visa pour l'Image' in Perpignan bekend worden gemaakt.
Meer informatie over het beurzenprogramma is te vinden op www.gettyimages.com/editorial-grants.
Voor vragen kun je terecht bij Eveline Malherbe – 070 3121071 / 06 290 956 79 emalherbe@webershandwick.com
De deadline voor het in aanmerking komen van 3 beurzen is: donderdag 15 mei. De winnaars zullen tijdens het fotojournalistiek festival 'Visa pour l'Image' in Perpignan bekend worden gemaakt.
Meer informatie over het beurzenprogramma is te vinden op www.gettyimages.com/editorial-grants.
Voor vragen kun je terecht bij Eveline Malherbe – 070 3121071 / 06 290 956 79 emalherbe@webershandwick.com
# posted by Jan-Edward : 15:43
Jerry Lampen over Zilveren Camera-kwestie rond defensiefotograaf
Een Embedded en een Defensie fotograaf - is absoluut niet hetzelfde. Als embedded fotograaf heb je je inderdaad te houden aan regels die opesteld zijn en ondertekend door de fotograaf. Zowel defensie, US, Nederlands of welke dan ook, zou je kunnen verbieden beelden te sturen die de belangen beschadigen van hun instantie dan wel van personen. Nou, op jouw beurt kun jij ook beslissen de beelden niet te sturen, want daar ben jij geheel vrij in, als jij vindt dat je niet geheel vrij kunt werken. Je hebt de vrijheid, misschien niet alles te sturen maar wel te fotograferen. Als je met zo'n embed mee gaat is het moeilijk een foto te maken zoals deze van onze stoere soldaten rijdend over een droge stoffige vlakte in Afghanistan. Hoelang heeft deze fotograaf over deze (promotie) foto gedaan, hoelang zijn zij heen en weer gereden?? is het op het kamp, in hun achtertuin of is het daadwerkelijk op patrouille??? Dat de fotograaf toegang heeft tot " Secret Missions" is een ander verhaal. Je hebt Combat Photographers, getrainde militairen die in plaats van met een wapen met een camera schieten maar ook kunnen meevechten. Zij leggen vast voor hun eigen record wat er aan de hand is. Deze fotografen doen ook als dat nodig is promotiemateriaal. Dit zouden foto's kunnen zijn die gemaakt zijn tijdens een fotoshoot, waarvoor ik in 2004 door Ministerie van Defensie bijna voor uitgenodigd was. Jij bepaalt wat er gebeurt, jij dirigeert waar de figuranten moeten staan en wat ze moeten doen. Maar dit kunnen dus ook foto's zijn tijdens confrontaties met Taliban of andere groeperingen en dus niet geregiseerd kunnen worden.
Hoe dicht is die lijn. Is het portretteren van vluchtelingen of mensen met AIDS, in opdracht of sponsorship van een of andere NGO, ook promotiemateriaal?? Ik speel in dit geval even de advokaat van de duivel. Hoe verder je met deze discussie gaat, hoe dieper je graaft, hoe moeilijker het wordt je standpunt juridisch of moreel te verdedigen, denk ik.
Ik ben zelf van mening dat deze foto's absoluut niet ingestuurd behoren te worden. De fotograaf is geen fotojournalist, in onze ogen dan. Zijn foto's worden wel gepubliceerd in kranten of magazines, maar altijd met een, voor mij, bijna schreeuwende byline, Foto: Ministerie van Defensie. Foto: Koninklijke Landmacht. Bij gebrek aan beter plaatsen wij deze foto's. Bij gebrek aan steun voor onze eigen fotografen die graag naar deze gebieden willen gaan, zo'n verhaal dan wel conflict te verslaan. Bij gebrek aan backup door hoofdredakteuren die op de barricade staan hun staff of freelancers bij te staan wanneer het hun moeilijk gemaakt wordt. Bij gebrek aan goed betaalde opdrachten. Nee het is gemakkelijk een foto bij het Ministerie op te halen, scheelt ook heel wat geld. Wij maken ons zelf afhankelijk van deze instanties en nodigen ze hierdoor bijna onbewust uit mee te dingen naar prijzen in wat in onze ogen een onafhankelijke journalistieke wedstrijd zou moeten zijn.
Persoonlijk denk ik dat we deze man en in de toekomst dit soort instanties niet kunnen laten deelnemen aan de Zilveren Camera wedstrijd. Wel zou je kunnen overwegen, zoals we vorig jaar gedaan hebben bij de WPP een categorie in het leven te roepen (daar was het het amateur fotografie, en zou alleen een eervolle vermelding krijgen), want het zit absoluut niet slecht in elkaar, ook een podium te geven. Laat je zien dat je welwillend bent maar het niet als fotojournalistiek te willen zien.
Jerry Lampen, (Reuters News Pictures), Fotojournalist van het jaar in 2001 en 2003, winnaar Zilveren Camera 2003
Hoe dicht is die lijn. Is het portretteren van vluchtelingen of mensen met AIDS, in opdracht of sponsorship van een of andere NGO, ook promotiemateriaal?? Ik speel in dit geval even de advokaat van de duivel. Hoe verder je met deze discussie gaat, hoe dieper je graaft, hoe moeilijker het wordt je standpunt juridisch of moreel te verdedigen, denk ik.
Ik ben zelf van mening dat deze foto's absoluut niet ingestuurd behoren te worden. De fotograaf is geen fotojournalist, in onze ogen dan. Zijn foto's worden wel gepubliceerd in kranten of magazines, maar altijd met een, voor mij, bijna schreeuwende byline, Foto: Ministerie van Defensie. Foto: Koninklijke Landmacht. Bij gebrek aan beter plaatsen wij deze foto's. Bij gebrek aan steun voor onze eigen fotografen die graag naar deze gebieden willen gaan, zo'n verhaal dan wel conflict te verslaan. Bij gebrek aan backup door hoofdredakteuren die op de barricade staan hun staff of freelancers bij te staan wanneer het hun moeilijk gemaakt wordt. Bij gebrek aan goed betaalde opdrachten. Nee het is gemakkelijk een foto bij het Ministerie op te halen, scheelt ook heel wat geld. Wij maken ons zelf afhankelijk van deze instanties en nodigen ze hierdoor bijna onbewust uit mee te dingen naar prijzen in wat in onze ogen een onafhankelijke journalistieke wedstrijd zou moeten zijn.
Persoonlijk denk ik dat we deze man en in de toekomst dit soort instanties niet kunnen laten deelnemen aan de Zilveren Camera wedstrijd. Wel zou je kunnen overwegen, zoals we vorig jaar gedaan hebben bij de WPP een categorie in het leven te roepen (daar was het het amateur fotografie, en zou alleen een eervolle vermelding krijgen), want het zit absoluut niet slecht in elkaar, ook een podium te geven. Laat je zien dat je welwillend bent maar het niet als fotojournalistiek te willen zien.
Jerry Lampen, (Reuters News Pictures), Fotojournalist van het jaar in 2001 en 2003, winnaar Zilveren Camera 2003
# posted by Jan-Edward : 14:58
Daimon Xanthopoulos over de (rest)waarde van de Zilveren Camera
Een aanvulling op de reactie van fotojournalist Daimon Xanthopoulos:
Sergeant Hilckmann heeft een rol als PR medewerker voor defensie. Het ontbreekt aan een journalistiek kader waarbinnen hij werkzaam zou moeten zijn. Zijn referentie is vanuit militair oogpunt en gericht op het zo positief mogelijk de activiteiten van defensie tonen. Om die reden is zijn positie in de categorie Buitenlandse Documentaire onhoudbaar.
De spelregels van de Zilveren camera wegen hoop ik niet zwaarder dan de journalistieke spelregels. Zoals digitale manipulatie niet wordt toegestaan omdat het de inhoud van het beeld aantast, zou dat hier ook moeten gelden.
Zelfs als Hilckmann geen Zilveren Camera wint maar de prijs en nominatie in de categorie buitenlandse documentaire houdt is het doel en de waarde van deze journalistieke fotoprijs voorbij. Dan valt er weinig meer te verdedigen. Bovendien zou de boycot dan niet eens zo'n slechte keus zijn. Het is niet de Zilveren Camera die het journalistieke niveau in Nederland bepaalt. De Zilveren Camera is een breed gedragen orgaan die zijn achterban en begin waarden niet moet verloochenen anders gooit het zelf de laatste 50 jaar traditie en verder voortbestaan weg.
Ik ga er dan ook vanuit dat de zaak nu niet is afgedaan en dat de Zilveren Camera of de NVJ met een logische oplossing zal komen. Voor het voortbestaan van de journalistieke prijs is het belangrijk over deze zaken helder te zijn. Over oneerlijke concurrentie gaat het hier namelijk totaal niet.
De bezwaren waren op grond van ethiek en journalistieke waarden. Die werd vervolgens vertaald naar boze fotografen die het allemaal niet eerlijk vonden. Zo werk je een Zilveren Camera Boycot alleen nog maar verder in de hand. Hoe langer dit duurt hoe meer schade deze prijs oploopt en des te meer hij zijn waarde verliest. Wordt een gezellig feestje zo de 20ste.
Daimon Xanthopoulos
Sergeant Hilckmann heeft een rol als PR medewerker voor defensie. Het ontbreekt aan een journalistiek kader waarbinnen hij werkzaam zou moeten zijn. Zijn referentie is vanuit militair oogpunt en gericht op het zo positief mogelijk de activiteiten van defensie tonen. Om die reden is zijn positie in de categorie Buitenlandse Documentaire onhoudbaar.
De spelregels van de Zilveren camera wegen hoop ik niet zwaarder dan de journalistieke spelregels. Zoals digitale manipulatie niet wordt toegestaan omdat het de inhoud van het beeld aantast, zou dat hier ook moeten gelden.
Zelfs als Hilckmann geen Zilveren Camera wint maar de prijs en nominatie in de categorie buitenlandse documentaire houdt is het doel en de waarde van deze journalistieke fotoprijs voorbij. Dan valt er weinig meer te verdedigen. Bovendien zou de boycot dan niet eens zo'n slechte keus zijn. Het is niet de Zilveren Camera die het journalistieke niveau in Nederland bepaalt. De Zilveren Camera is een breed gedragen orgaan die zijn achterban en begin waarden niet moet verloochenen anders gooit het zelf de laatste 50 jaar traditie en verder voortbestaan weg.
Ik ga er dan ook vanuit dat de zaak nu niet is afgedaan en dat de Zilveren Camera of de NVJ met een logische oplossing zal komen. Voor het voortbestaan van de journalistieke prijs is het belangrijk over deze zaken helder te zijn. Over oneerlijke concurrentie gaat het hier namelijk totaal niet.
De bezwaren waren op grond van ethiek en journalistieke waarden. Die werd vervolgens vertaald naar boze fotografen die het allemaal niet eerlijk vonden. Zo werk je een Zilveren Camera Boycot alleen nog maar verder in de hand. Hoe langer dit duurt hoe meer schade deze prijs oploopt en des te meer hij zijn waarde verliest. Wordt een gezellig feestje zo de 20ste.
Daimon Xanthopoulos
# posted by Jan-Edward : 14:06
ANP: "Defensiefotografen waren eerder genomineerd"
Van het ANP:
Fotografen in dienst van Defensie zijn eerder genomineerd geweest voor de Zilveren Camera. In 1987 was Matty van Wijnbergen een van de genomineerden met een serie over de landing van Nederlandse mariniers op Sardinië, als onderdeel van een grote militaire oefening.
Een paar jaar later was Hennie Keeris genomineerd met foto's over landingen op een Amerikaans vliegdekschip. Beide fotografen waren destijds werkzaam voor de krijgsmacht, meldde een woordvoerder van het ministerie van Defensie woensdag. De nominaties gingen toen zonder ophef gepaard. Van Wijnbergen en Keeris werken inmiddels niet meer voor Defensie.
Van Wijnbergen vindt de ophef overdreven. "Collegafotografen voelen zich achtergesteld. Maar een Amerikaanse fotograaf van de New York Times heeft foto's gemaakt van Nederlandse militairen die gewond raakten tijdens een gevecht in Uruzgan. Hem werd geen strobreed in de weg gelegd."
Een vreemd in elkaar geknutseld bericht van het ANP. Het systeem van nominaties bestaat dit jaar pas voor het eerst, dus van "eerdere nominaties voor Defensiefotografen" kan per definitie geen sprake zijn. Zou het ermee te maken kunnen hebben dat legerfotograaf Sjoerd Hilckmann zijn foto's via het ANP laat verspreiden, en het ANP daarom voor hem in de bres springt?
En ook van Wijnbergen slaat de plank volledig mis. De Amerikaanse fotojournalist waar hij op doelt, Tyler Hicks, heeft zich juist in het openbaar beklaagd over de strenge censuur van het Nederlandse leger. Ik kan het weten want ik heb het in september in Perpignan uit zijn eigen mond gehoord en opgeschreven. Zie http://jan_edward.blogspot.com/2007/09/tyler-hicks-laakt-nederlandse-censuur.html
Een aanvulling van Jerry Lampen:
Matty van Wijnbergen slaat de plank geheel mis. Tyler is weliswaar niet veel in de weg gelegd maar toen een aanval op de legereenheid waar hij bij zat uitgevoerd werd en daar een soldaat bij gewond geraakt was probeerden de militairen te verbieden dat deze foto's naar buiten gebracht zouden worden. Ook een van onze fotografen Goran Tomasevic is een tijdje mee gereisd met onze militairen in Uruzgan. In eerste instantie moesten de Nederlanders weinig van Goran hebben maar op aandringen van Amerikaanse officieren bij de Nederlandse militairen hebben zij Goran toch meegenomen. Het werd hem in het begin niet echt makkelijk gemaakt. Geen ruimte in de APC, geen vervoer terug naar de basis om zijn foto's te sturen. Kijk maar hoe je het doet. Goran, een veteraan in deze omgevingen en niet voor een kleintje vervaardt, is toen zelf door de woestenij gaan lopen, Maakt hem niet uit. Respect alom bij de militairen en daarna hebben ze hem eigenlijk bijna niet meer opgemerkt. Ik denk dat de defensiefotografen toch een andere behandeling krijgen aangezien zij gewoon bij een legereenheid horen.
Defensiefotografen behoren gewoon niet mee te doen met een journalistieke wedstrijd. PUNT UIT!
Jerry Lampen, Reuters News Pictures
Fotografen in dienst van Defensie zijn eerder genomineerd geweest voor de Zilveren Camera. In 1987 was Matty van Wijnbergen een van de genomineerden met een serie over de landing van Nederlandse mariniers op Sardinië, als onderdeel van een grote militaire oefening.
Een paar jaar later was Hennie Keeris genomineerd met foto's over landingen op een Amerikaans vliegdekschip. Beide fotografen waren destijds werkzaam voor de krijgsmacht, meldde een woordvoerder van het ministerie van Defensie woensdag. De nominaties gingen toen zonder ophef gepaard. Van Wijnbergen en Keeris werken inmiddels niet meer voor Defensie.
Van Wijnbergen vindt de ophef overdreven. "Collegafotografen voelen zich achtergesteld. Maar een Amerikaanse fotograaf van de New York Times heeft foto's gemaakt van Nederlandse militairen die gewond raakten tijdens een gevecht in Uruzgan. Hem werd geen strobreed in de weg gelegd."
Een vreemd in elkaar geknutseld bericht van het ANP. Het systeem van nominaties bestaat dit jaar pas voor het eerst, dus van "eerdere nominaties voor Defensiefotografen" kan per definitie geen sprake zijn. Zou het ermee te maken kunnen hebben dat legerfotograaf Sjoerd Hilckmann zijn foto's via het ANP laat verspreiden, en het ANP daarom voor hem in de bres springt?
En ook van Wijnbergen slaat de plank volledig mis. De Amerikaanse fotojournalist waar hij op doelt, Tyler Hicks, heeft zich juist in het openbaar beklaagd over de strenge censuur van het Nederlandse leger. Ik kan het weten want ik heb het in september in Perpignan uit zijn eigen mond gehoord en opgeschreven. Zie http://jan_edward.blogspot.com/2007/09/tyler-hicks-laakt-nederlandse-censuur.html
Een aanvulling van Jerry Lampen:
Matty van Wijnbergen slaat de plank geheel mis. Tyler is weliswaar niet veel in de weg gelegd maar toen een aanval op de legereenheid waar hij bij zat uitgevoerd werd en daar een soldaat bij gewond geraakt was probeerden de militairen te verbieden dat deze foto's naar buiten gebracht zouden worden. Ook een van onze fotografen Goran Tomasevic is een tijdje mee gereisd met onze militairen in Uruzgan. In eerste instantie moesten de Nederlanders weinig van Goran hebben maar op aandringen van Amerikaanse officieren bij de Nederlandse militairen hebben zij Goran toch meegenomen. Het werd hem in het begin niet echt makkelijk gemaakt. Geen ruimte in de APC, geen vervoer terug naar de basis om zijn foto's te sturen. Kijk maar hoe je het doet. Goran, een veteraan in deze omgevingen en niet voor een kleintje vervaardt, is toen zelf door de woestenij gaan lopen, Maakt hem niet uit. Respect alom bij de militairen en daarna hebben ze hem eigenlijk bijna niet meer opgemerkt. Ik denk dat de defensiefotografen toch een andere behandeling krijgen aangezien zij gewoon bij een legereenheid horen.
Defensiefotografen behoren gewoon niet mee te doen met een journalistieke wedstrijd. PUNT UIT!
Jerry Lampen, Reuters News Pictures
# posted by Jan-Edward : 12:05
Joep Lennarts: Omstreden legerfoto’s winnen Zilveren Camera niet
De genomineerde fotoserie uit Uruzgan van Defensie-fotograaf Sjoerd Hilckmann zal de Zilveren Camera niet winnen. Dat voorspelt Zilveren Camera-bestuurslid Joep Lennarts. Een aantal fotojournalisten had gedreigd de Zilveren Camera voortaan te zullen boycotten als Hilckmann – als fotograaf in dienst bij het ministerie van Defensie – de prijs voor de beste foto zou krijgen.
Lennarts zorgde dinsdag voor ophef door aan te kondigen samen met een collega uit het bestuur van de Zilveren Camera te stappen uit boosheid over de nominatie van Hilckmann. Een paar uur later kwam het duo op dat besluit terug. ‘We zijn nog steeds boos. Maar in het belang van de Zilveren Camera, die al vijftig jaar traditie heeft, blijven we toch aan. De wedstrijd mag niet in gevaar komen’, aldus Lennarts.
Bron: De Volkskrant.
Lennarts zorgde dinsdag voor ophef door aan te kondigen samen met een collega uit het bestuur van de Zilveren Camera te stappen uit boosheid over de nominatie van Hilckmann. Een paar uur later kwam het duo op dat besluit terug. ‘We zijn nog steeds boos. Maar in het belang van de Zilveren Camera, die al vijftig jaar traditie heeft, blijven we toch aan. De wedstrijd mag niet in gevaar komen’, aldus Lennarts.
Bron: De Volkskrant.
# posted by Jan-Edward : 11:46
Bert Wagendorp: Capa draait zich om in zijn graf
Bert Wagendorp in de Volkskrant over de Zilveren Camera-controverse rond legerfotograaf Sjoerd Hilckmann:
Wat moeten we ervan vinden wanneer sergeant Sjoerd Hilckmann met zijn Uruzganfoto's de Zilveren Camera wint? In elk geval dat het er met de fototechniek bij Defensie sinds Srebrenica een stuk op vooruit is gegaan. Daar konden die jongens destijds nog niet eens een filmpje ontwikkelen.
Nederlandse fotografen in Uruzgan werken liever embedded bij de Amerikanen dan bij de Nederlanders. De censuur bij de Nederlanders is veel strenger. De Amerikanen hebben al een oorlogje of wat achter de rug en daarom zijn ze misschien wat minder bang, voor de wrede waarheid in zwart-wit of kleur.
In het Nederlandse leger houden ze niet van zulke fotojournalisten. Daar maken ze bij voorkeur zelf de foto's die ons moeten overtuigen van de goede zaak van onze aanwezigheid. De Srebrenica-foto's van overste Karremans met Mladic en van Nederlandse soldaten met wanhopige moslims: het waren stuk voor stuk prijswinnende foto's maar bij Defensie waren ze er niet blij mee. Dan liever die van Sjoerd Hilckmann. Fraai in beeld gebracht, van officiële zijde goedgekeurd en nergens een lijk. Je gelooft je ogen niet.
Robert Capa, die in 1954 in Indochina op een landmijn stapte en stierf, draait zich om in zijn graf.
Wat moeten we ervan vinden wanneer sergeant Sjoerd Hilckmann met zijn Uruzganfoto's de Zilveren Camera wint? In elk geval dat het er met de fototechniek bij Defensie sinds Srebrenica een stuk op vooruit is gegaan. Daar konden die jongens destijds nog niet eens een filmpje ontwikkelen.
Nederlandse fotografen in Uruzgan werken liever embedded bij de Amerikanen dan bij de Nederlanders. De censuur bij de Nederlanders is veel strenger. De Amerikanen hebben al een oorlogje of wat achter de rug en daarom zijn ze misschien wat minder bang, voor de wrede waarheid in zwart-wit of kleur.
In het Nederlandse leger houden ze niet van zulke fotojournalisten. Daar maken ze bij voorkeur zelf de foto's die ons moeten overtuigen van de goede zaak van onze aanwezigheid. De Srebrenica-foto's van overste Karremans met Mladic en van Nederlandse soldaten met wanhopige moslims: het waren stuk voor stuk prijswinnende foto's maar bij Defensie waren ze er niet blij mee. Dan liever die van Sjoerd Hilckmann. Fraai in beeld gebracht, van officiële zijde goedgekeurd en nergens een lijk. Je gelooft je ogen niet.
Robert Capa, die in 1954 in Indochina op een landmijn stapte en stierf, draait zich om in zijn graf.
# posted by Jan-Edward : 11:30
NVF mokt over nominatie Hilckmann
De Nederlandse Vereniging van Fotojournalisten (NVF) legt zich „tandenknarsend” neer bij het feit dat de nominatie van defensiefotograaf Sjoerd Hilckmann voor de Zilveren Camera 2007 niet wordt ingetrokken. De besturen van de Nederlandse Vereniging van Fotojournalisten (NVF) en Zilveren Camera buigen zich de komende tijd over de toekomst van de fotowedstrijd.
Dat hebben de organisaties dinsdag gezegd naar aanleiding van de commotie die is ontstaan over de nominatie van Hilckmann. Een aantal journalisten en fotografen heeft moeite met zijn nominatie omdat Hilckmann voor defensie werkt en zodoende „meer faciliteiten” tot zijn beschikking heeft dan collega-fotografen. Hilckmann is genomineerd voor een fotoserie die hij maakte in Uruzgan.
Volgens de NVF druist de nominatie in tegen de geest van de wedstrijd. De vereniging heeft begrip voor de ergernis van fotografen. „We verontschuldigen ons bij die fotografen voor deze misser.”
Hans Kouwenhoven, voorzitter van de Stichting Zilveren Camera, zegt dat de defensiefotograaf in de race blijft voor de ereprijs omdat iedere beroepsfotograaf mag meedoen. „Hilckmann is beroepsfotograaf. We kunnen hem wel weigeren, maar dan gaan we in tegen onze eigen spelregels.”
Het gehele persbericht van de NVF:
Amsterdam, 15 januari 2008
***************************************************************************
Het bestuur van de Nederlandse Vereniging van Fotojournalisten legt zich tandenknarsend neer bij het feit dat de omstreden Zilveren Camera-nominatie van de defensiefotograaf Sjoerd Hilckmann niet ingetrokken wordt. De huidige regels van de wedstrijd bieden daar geen mogelijkheid toe. We zijn en blijven van mening dat de nominatie indruist tegen de geest van de wedstrijd en het aanzien van de wedstrijd ernstige schade toebrengt.
We hebben als bestuur alle begrip voor de grote ergernis van fotojournalisten die wel de moeite doen om onafhankelijk en afgewogen hun werk te doen. We verontschuldigen ons bij die fotografen voor deze misser. De Zilveren Camera moet echter als belangrijkste podium voor de Nederlandse fotojournalistiek overeind blijven. De kwaliteit van de overige inzendingen mag niet ondersneeuwen in de overigens terechte verontwaardiging.
De besturen van NVF en Zilveren Camera zullen zich intern en met onze achterban de komende maanden beraden over de toekomst van de wedstrijd, Onder het huidige bestuur is al een begin gemaakt met een verregaande modernisering van de wedstrijd. We zijn van mening dat De Zilveren Camera een zo breed mogelijk scala aan journalistieke fotografie moet laten zien. Eén ding staat als een paal boven water: de journalistieke categorieën zullen uitsluitend toegankelijk moeten zijn voor onafhankelijk werkende journalistieke fotografen, en de Zilveren Camera zal een journalistieke prijs blijven.
De wedstrijd is het belangrijkste platform om het werk van Nederlandse fotojournalisten te laten zien. De gewraakte nominatie is wat ons betreft extra navrant omdat het klimaat waarin fotojournalisten moeten werken de afgelopen jaren ernstig is verschraald en mediabedrijven de wil of de middelen niet meer hebben om onafhankelijk werkende fotografen op pad te sturen. De nominatie van Sjoerd Hilckmann zou uitgelegd kunnen worden als een stempel van journalistieke goedkeuring voor overheidspropaganda. Het NVF bestuur heeft met het bestuur van de Zilveren Camera geconstateerd dat dit niet de bedoeling kan zijn. Met alle respect voor de kwaliteit van de betreffende fotograaf, hij verkeert door zijn dienstverband bij defensie niet in de gelegenheid om een afgewogen beeld te laten zien. Zijn werk is geen fotojournalistiek in de geest van De Zilveren Camera, en hoort daarom wat ons betreft niet in de wedstrijd thuis.
Het bestuur van de Nederlandse Vereniging van Fotojournalisten/sectie fotojournalisten NVJ: Joep Lennarts (vz), Jaap de Boer, Eric Brinkhorst, Sake Elzinga, Evelyne Jacq, Michael Kooren, Gerard Til
***************************************************************************
Dat is het officiële verhaal. Maar achter de schermen probeert men nog voor zondag met juridische hulp van de nominatie van legerfotograaf Hilckmann af te komen.
Dat hebben de organisaties dinsdag gezegd naar aanleiding van de commotie die is ontstaan over de nominatie van Hilckmann. Een aantal journalisten en fotografen heeft moeite met zijn nominatie omdat Hilckmann voor defensie werkt en zodoende „meer faciliteiten” tot zijn beschikking heeft dan collega-fotografen. Hilckmann is genomineerd voor een fotoserie die hij maakte in Uruzgan.
Volgens de NVF druist de nominatie in tegen de geest van de wedstrijd. De vereniging heeft begrip voor de ergernis van fotografen. „We verontschuldigen ons bij die fotografen voor deze misser.”
Hans Kouwenhoven, voorzitter van de Stichting Zilveren Camera, zegt dat de defensiefotograaf in de race blijft voor de ereprijs omdat iedere beroepsfotograaf mag meedoen. „Hilckmann is beroepsfotograaf. We kunnen hem wel weigeren, maar dan gaan we in tegen onze eigen spelregels.”
Het gehele persbericht van de NVF:
Amsterdam, 15 januari 2008
***************************************************************************
Het bestuur van de Nederlandse Vereniging van Fotojournalisten legt zich tandenknarsend neer bij het feit dat de omstreden Zilveren Camera-nominatie van de defensiefotograaf Sjoerd Hilckmann niet ingetrokken wordt. De huidige regels van de wedstrijd bieden daar geen mogelijkheid toe. We zijn en blijven van mening dat de nominatie indruist tegen de geest van de wedstrijd en het aanzien van de wedstrijd ernstige schade toebrengt.
We hebben als bestuur alle begrip voor de grote ergernis van fotojournalisten die wel de moeite doen om onafhankelijk en afgewogen hun werk te doen. We verontschuldigen ons bij die fotografen voor deze misser. De Zilveren Camera moet echter als belangrijkste podium voor de Nederlandse fotojournalistiek overeind blijven. De kwaliteit van de overige inzendingen mag niet ondersneeuwen in de overigens terechte verontwaardiging.
De besturen van NVF en Zilveren Camera zullen zich intern en met onze achterban de komende maanden beraden over de toekomst van de wedstrijd, Onder het huidige bestuur is al een begin gemaakt met een verregaande modernisering van de wedstrijd. We zijn van mening dat De Zilveren Camera een zo breed mogelijk scala aan journalistieke fotografie moet laten zien. Eén ding staat als een paal boven water: de journalistieke categorieën zullen uitsluitend toegankelijk moeten zijn voor onafhankelijk werkende journalistieke fotografen, en de Zilveren Camera zal een journalistieke prijs blijven.
De wedstrijd is het belangrijkste platform om het werk van Nederlandse fotojournalisten te laten zien. De gewraakte nominatie is wat ons betreft extra navrant omdat het klimaat waarin fotojournalisten moeten werken de afgelopen jaren ernstig is verschraald en mediabedrijven de wil of de middelen niet meer hebben om onafhankelijk werkende fotografen op pad te sturen. De nominatie van Sjoerd Hilckmann zou uitgelegd kunnen worden als een stempel van journalistieke goedkeuring voor overheidspropaganda. Het NVF bestuur heeft met het bestuur van de Zilveren Camera geconstateerd dat dit niet de bedoeling kan zijn. Met alle respect voor de kwaliteit van de betreffende fotograaf, hij verkeert door zijn dienstverband bij defensie niet in de gelegenheid om een afgewogen beeld te laten zien. Zijn werk is geen fotojournalistiek in de geest van De Zilveren Camera, en hoort daarom wat ons betreft niet in de wedstrijd thuis.
Het bestuur van de Nederlandse Vereniging van Fotojournalisten/sectie fotojournalisten NVJ: Joep Lennarts (vz), Jaap de Boer, Eric Brinkhorst, Sake Elzinga, Evelyne Jacq, Michael Kooren, Gerard Til
***************************************************************************
Dat is het officiële verhaal. Maar achter de schermen probeert men nog voor zondag met juridische hulp van de nominatie van legerfotograaf Hilckmann af te komen.
# posted by Jan-Edward : 10:55
dinsdag, januari 15, 2008
Legerfotografen zijn geen persfotografen
Legerfotografen geven zelf toe dat ze geen persfotografen zijn. Lees bijvoorbeeld de volgende passage uit een persbericht, daterend van 25 november 2002. De laatste zin is weer de uitsmijter:
Generaal-majoor der mariniers W.A.J. Prins heeft maandagmiddag (25 november) in de kantine van de Van Braam Houckgeestkazerne te Doorn, het "eerste exemplaar" van het Herinneringsboek UNMEE 2000 - 2001 in ontvangst genomen. Het UNMEE herinneringsboek bevat naast tekst een groot aantal fotos van de vredesoperatie in Ethiopië en Eritrea, die voor de Nederlandse militairen van december 2000 tot juni 2001 duurde. De foto's zijn voor het overgrote deel afkomstig van sergeant R.J. Schoonderwoert en korporaal S.M. Hilckmann, die beiden drie maanden als fotograaf in het gebied hebben doorgebracht. Remco Schoonderwoert bevestigt dat het ook voor fotografen een bijzondere missie was. "De pers werd door de autoriteiten buiten het gebied gehouden dus Sjoerd Hilckmann en ik waren de enigen die officiële foto's maakten."
Gisteren nog ontkende Hilckmann dat hij meer 'faciliteiten' heeft omdat hij ook militair is. Dat blijkt een regelrechte leugen! Het staat hierboven zwart op wit dat hij die faciliteiten wél heeft. Een extra reden om hem uit te sluiten van de Zilveren Camera.
Generaal-majoor der mariniers W.A.J. Prins heeft maandagmiddag (25 november) in de kantine van de Van Braam Houckgeestkazerne te Doorn, het "eerste exemplaar" van het Herinneringsboek UNMEE 2000 - 2001 in ontvangst genomen. Het UNMEE herinneringsboek bevat naast tekst een groot aantal fotos van de vredesoperatie in Ethiopië en Eritrea, die voor de Nederlandse militairen van december 2000 tot juni 2001 duurde. De foto's zijn voor het overgrote deel afkomstig van sergeant R.J. Schoonderwoert en korporaal S.M. Hilckmann, die beiden drie maanden als fotograaf in het gebied hebben doorgebracht. Remco Schoonderwoert bevestigt dat het ook voor fotografen een bijzondere missie was. "De pers werd door de autoriteiten buiten het gebied gehouden dus Sjoerd Hilckmann en ik waren de enigen die officiële foto's maakten."
Gisteren nog ontkende Hilckmann dat hij meer 'faciliteiten' heeft omdat hij ook militair is. Dat blijkt een regelrechte leugen! Het staat hierboven zwart op wit dat hij die faciliteiten wél heeft. Een extra reden om hem uit te sluiten van de Zilveren Camera.
# posted by Jan-Edward : 19:40
Zilveren Camera-blamage duurt voort
De soap gaat verder, en de geloofwaardigheid van de hoofdrolspelers daalt met het uur, zie deze nieuwe teksten uit de Volkskrant:
Volgens het ministerie van Defensie heeft Hilckmann de rang van sergeant, om zijn werk te kunnen doen. Ook volgens ZC-voorzitter Kouwenhoven is Hilckmann in eerste instantie fotograaf, en geen militair. Zijn nominatie blijft dus gehandhaafd.
Een woordvoerder van Defensie liet dinsdag weten dat Hilckmann zijn werk in vrijheid kan doen. ‘Zijn foto's dragen bij aan de transparantie van ons werk in Uruzgan. Omdat hij in dienst is van Defensie loopt hij ook meer risico's dan andere journalisten.’
Volgens het ministerie van Defensie heeft Hilckmann de rang van sergeant, om zijn werk te kunnen doen. Ook volgens ZC-voorzitter Kouwenhoven is Hilckmann in eerste instantie fotograaf, en geen militair. Zijn nominatie blijft dus gehandhaafd.
Een woordvoerder van Defensie liet dinsdag weten dat Hilckmann zijn werk in vrijheid kan doen. ‘Zijn foto's dragen bij aan de transparantie van ons werk in Uruzgan. Omdat hij in dienst is van Defensie loopt hij ook meer risico's dan andere journalisten.’
# posted by Jan-Edward : 18:47
Bestuursruzie Zilveren Camera weer bijgelegd
De bestuurscrisis bij de Zilveren Camera is gesust. Twee bestuursleden meldden dinsdag op te stappen uit het bestuur uit boosheid dat een Defensie-fotograaf is genomineerd voor de prijs voor de beste persfoto, maar later op de dag kwamen ze op dat besluit terug.
'We zijn nog steeds boos en we zijn het er absoluut niet mee eens. Maar in het belang van de Zilveren Camera, die al vijftig jaar traditie heeft, blijven we toch aan. Een vlaag van woede mag de wedstrijd niet in gevaar brengen', aldus Joep Lennarts.
Lennarts is voorzitter van de Nederlandse Vereniging van Fotojournalisten (NVF), onderdeel van de journalistenvakbond NVJ. Samen met collega-bestuurder Michael Kooren vindt hij het ondenkbaar dat de inzending van 'een PR-fotograaf' meedingt naar de prijs voor een beste persfoto.
Bron: de Volkskrant.
'We zijn nog steeds boos en we zijn het er absoluut niet mee eens. Maar in het belang van de Zilveren Camera, die al vijftig jaar traditie heeft, blijven we toch aan. Een vlaag van woede mag de wedstrijd niet in gevaar brengen', aldus Joep Lennarts.
Lennarts is voorzitter van de Nederlandse Vereniging van Fotojournalisten (NVF), onderdeel van de journalistenvakbond NVJ. Samen met collega-bestuurder Michael Kooren vindt hij het ondenkbaar dat de inzending van 'een PR-fotograaf' meedingt naar de prijs voor een beste persfoto.
Bron: de Volkskrant.
# posted by Jan-Edward : 16:29
Bestuurscrisis Zilveren Camera na rel over legerfoto
De commotie over de nominatie van een Defensie-fotograaf heeft geleid tot een bestuurscrisis bij de Zilveren Camera. Twee van de vijf bestuursleden stappen op, omdat ze vinden dat de fotoserie van Sjoerd Hilckmann uit Uruzgan uit de wedstrijd voor de beste persfoto gehaald moet worden. Volgens de rest van het bestuur is dat niet mogelijk, omdat volgens de regels van de Zilveren Camera elke beroepsfotograaf mee mag doen.
De twee vertrekkende bestuursleden zijn Joep Lennarts en Michael Kooren. Lennarts is voorzitter van de Nederlandse Vereniging van Fotojournalisten (NVF), onderdeel van de journalistenvakbond NVJ. Hij vindt het ondenkbaar dat de inzending van 'een PR-fotograaf' meedingt naar de prijs voor een beste persfoto.
'Het mag dan volgens de regels niet kunnen dat hij uitgesloten wordt van deelname, maar de geest van die regels is duidelijk: de Zilveren Camera is een fotojournalistieke wedstrijd. En deze serie over Uruzgan is geen fotojournalistiek. Als dit niet ongedaan wordt gemaakt, dan devalueert de Zilveren Camera tot een plaatjesprijs.'
Lennarts en Kooren zitten namens de NVF in het bestuur van de Zilveren Camera. Dat geldt ook voor een derde bestuurslid, maar zij is in het buitenland.
Waarschijnlijk blijven er dus maar twee bestuurders over bij de Zilveren Camera, voorzitter Hans Kouwenhoven en Werry Crone. Een aantal journalisten meent volgens Kouwenhoven dat de Defensie-fotograaf ‘meer faciliteiten’ heeft, omdat hij ook militair is. Hilckmann ontkent dat.
De stichting heeft wel een jurist ingeschakeld. Als Hilckmann in eerste instantie militair is, zou dat wel een reden kunnen zijn om hem uit te sluiten van verdere deelname. Is dat niet het geval, dan blijft de fotograaf in de race voor de Zilveren Camera, die 20 januari wordt toegekend.
Bron: de Volkskrant.
De twee vertrekkende bestuursleden zijn Joep Lennarts en Michael Kooren. Lennarts is voorzitter van de Nederlandse Vereniging van Fotojournalisten (NVF), onderdeel van de journalistenvakbond NVJ. Hij vindt het ondenkbaar dat de inzending van 'een PR-fotograaf' meedingt naar de prijs voor een beste persfoto.
'Het mag dan volgens de regels niet kunnen dat hij uitgesloten wordt van deelname, maar de geest van die regels is duidelijk: de Zilveren Camera is een fotojournalistieke wedstrijd. En deze serie over Uruzgan is geen fotojournalistiek. Als dit niet ongedaan wordt gemaakt, dan devalueert de Zilveren Camera tot een plaatjesprijs.'
Lennarts en Kooren zitten namens de NVF in het bestuur van de Zilveren Camera. Dat geldt ook voor een derde bestuurslid, maar zij is in het buitenland.
Waarschijnlijk blijven er dus maar twee bestuurders over bij de Zilveren Camera, voorzitter Hans Kouwenhoven en Werry Crone. Een aantal journalisten meent volgens Kouwenhoven dat de Defensie-fotograaf ‘meer faciliteiten’ heeft, omdat hij ook militair is. Hilckmann ontkent dat.
De stichting heeft wel een jurist ingeschakeld. Als Hilckmann in eerste instantie militair is, zou dat wel een reden kunnen zijn om hem uit te sluiten van verdere deelname. Is dat niet het geval, dan blijft de fotograaf in de race voor de Zilveren Camera, die 20 januari wordt toegekend.
Bron: de Volkskrant.
# posted by Jan-Edward : 15:33
Jan-Joseph Stok exposeert in Amsterdam
Kaartende mannen, lachende vrouwen. Achter de alledaagse beelden van Jan-Joseph Stok schuilt het leed van de leprapatiënten die hij fotografeert. In de marges van de samenleving; de sloppenwijken van New Delhi (India), een lepradorp buiten Kathmandu (Nepal), leven honderdduizenden mensen met lepra.
De fotoselectie voor de expositie omvat beelden van een leprakolonie nabij Kathmandu (Nepal), van de mooie Umeshi die in haar tienerjaren met de ziekte te kampen krijgt, van patiënten in de sloppenwijken van New Delhi.
"Facing Leprosy", tot en met 24 januari in het Muziekgebouw aan 't IJ, Amsterdam.
De fotoselectie voor de expositie omvat beelden van een leprakolonie nabij Kathmandu (Nepal), van de mooie Umeshi die in haar tienerjaren met de ziekte te kampen krijgt, van patiënten in de sloppenwijken van New Delhi.
"Facing Leprosy", tot en met 24 januari in het Muziekgebouw aan 't IJ, Amsterdam.
# posted by Jan-Edward : 15:25
Defensie: foto's moeten onze boodschap uitdragen
Voor wie zich nog afvraagt of een legerfotograaf een journalistieke functie vervult, citeer ik het huisstijlhandboek van het Ministerie van Defensie, met name de Richtlijnen voorlichtingsmiddelen Fotografie. Let vooral op de laatste zin:
Fotografie is een krachtig middel. (...) We moeten ons daarom afvragen welke boodschap er van een foto uitgaat en proberen beelden te verkrijgen die het juiste verhaal vertellen. Ten aanzien van Fotografie wil Defensie de rol die mensen in de organisatie spelen meer benadrukken. Daarnaast moet de foto laten zien hoe Defensie de kerntaken uitvoert, zoals het waarborgen en bevorderen van vrede, veiligheid en vrijheid. (...) Deze beelden zijn met name essentieel in de externe communicatie. Treffende beelden van militair en burgerpersoneel tijdens het dagelijkse werk kunnen bijdragen aan de herkenbaarheid en het 'wij-gevoel'.
De foto is het middel om de boodschappen te ventileren.
Conclusie: de legerfotograaf is boodschapper van Defensie. Dat noemen we in een treffend woord propaganda. Exit legerfotograaf Sjoerd Hilckmann als deelnemer aan de Zilveren Camera.
Fotografie is een krachtig middel. (...) We moeten ons daarom afvragen welke boodschap er van een foto uitgaat en proberen beelden te verkrijgen die het juiste verhaal vertellen. Ten aanzien van Fotografie wil Defensie de rol die mensen in de organisatie spelen meer benadrukken. Daarnaast moet de foto laten zien hoe Defensie de kerntaken uitvoert, zoals het waarborgen en bevorderen van vrede, veiligheid en vrijheid. (...) Deze beelden zijn met name essentieel in de externe communicatie. Treffende beelden van militair en burgerpersoneel tijdens het dagelijkse werk kunnen bijdragen aan de herkenbaarheid en het 'wij-gevoel'.
De foto is het middel om de boodschappen te ventileren.
Conclusie: de legerfotograaf is boodschapper van Defensie. Dat noemen we in een treffend woord propaganda. Exit legerfotograaf Sjoerd Hilckmann als deelnemer aan de Zilveren Camera.
# posted by Jan-Edward : 14:05
Mediarumoer over Zilveren Camera
Canvas Fotowedstrijd
Net zoals vorig seizoen organiseert de Vlaamse tv-zender Canvas een fotowedstrijd rond het programma De film van mijn leven. Er zijn 8 thema’s, waarvoor u telkens 1 foto kan inzenden. De thema’s zijn gelinkt aan de reportage van die week, maar kunnen door de fotograaf vrij worden geïnterpreteerd. Vermits er 8 nieuwe afleveringen zijn, zijn er 8 thema’s en dus 8 kansen om deel te nemen.
De thema’s zijn DROMEN, GELOOF, GEVANGEN, OUDERS & KINDEREN, KIND & ZIEKENHUIS, SEKSUALITEIT, ALLEEN OP DE WERELD, ONRECHT
Elke deelnemer kan dus 1 tot 8 foto’s inzenden, maar niet méér dan 1 per thema (max. 800 kb in .jpeg-formaat!). Bij deelname kan de fotograaf vrijblijvend een bijkomende beschrijving geven van zijn foto (een relevante anecdote, een verhaal, een verklarende uitleg…). Dit is louter ter aanvulling en speelt verder geen rol bij de beoordeling van de foto. Omdat er zoveel inzendingen binnenkomen, wordt de termijn voor de wedstrijd nu al verlengd tot eind januari: uw foto’s moeten binnen zijn uiterlijk op 31 januari 2008 om middernacht.
Intussen zijn ook de prijzen bekend: 8 x een workshop met Lieve Blancquaert, 1 x een reis naar Bradford.
Meer info over de wedstrijd én over de prijzenpot vindt u hier.
Inschrijven kan via het wedstrijdformulier hier.
Het volledige reglement kan u hier bekijken.
De thema’s zijn DROMEN, GELOOF, GEVANGEN, OUDERS & KINDEREN, KIND & ZIEKENHUIS, SEKSUALITEIT, ALLEEN OP DE WERELD, ONRECHT
Elke deelnemer kan dus 1 tot 8 foto’s inzenden, maar niet méér dan 1 per thema (max. 800 kb in .jpeg-formaat!). Bij deelname kan de fotograaf vrijblijvend een bijkomende beschrijving geven van zijn foto (een relevante anecdote, een verhaal, een verklarende uitleg…). Dit is louter ter aanvulling en speelt verder geen rol bij de beoordeling van de foto. Omdat er zoveel inzendingen binnenkomen, wordt de termijn voor de wedstrijd nu al verlengd tot eind januari: uw foto’s moeten binnen zijn uiterlijk op 31 januari 2008 om middernacht.
Intussen zijn ook de prijzen bekend: 8 x een workshop met Lieve Blancquaert, 1 x een reis naar Bradford.
Meer info over de wedstrijd én over de prijzenpot vindt u hier.
Inschrijven kan via het wedstrijdformulier hier.
Het volledige reglement kan u hier bekijken.
# posted by Jan-Edward : 12:48
Volkskrant: Voorgedragen foto is 'propaganda'
Een fotograaf van het ministerie van Defensie is gekandideerd voor de Zilveren Camera, de prijs voor de beste persfoto van het jaar. Diverse fotografen en journalisten hebben geprotesteerd tegen de nominatie. Volgens hen maakt de Defensie-fotograaf geen journalistiek onafhankelijke foto’s, maar ‘promotiemateriaal’. Het gaat om een fotoserie uit Uruzgan van Sjoerd Hilckmann.
Jan Banning, fotograaf en bestuurslid bij World Press Photo, noemt het werk van Hilckmann ‘propaganda’. ‘Iemand die in dienst is bij Defensie, moet draagvlak creëren voor wat het Nederlandse leger daar doet. Als je dit soort foto’s opneemt, dan wordt de Zilveren Camera gewoon een prijs voor mooie plaatjes. Als hij wint, dien ik nooit meer materiaal in voor de Zilveren Camera.’
Ook fotograaf Geert van Kesteren, die eerder in Irak werkte, is kwaad. ‘Wat zeggen die foto’s nou precies? Dat onze jongens goed werk doen? Dat we daar met een goede reden zitten? De gruwelijkheden staan er niet op. Een fotojournalist moet zoeken naar de andere waarheid. Een fotojournalist zou naar de ouders van dat doodgeschoten Afghaanse jongetje vorige week gaan, en het verdriet fotograferen. Maar als je bij Defensie werkt, doe je dat niet.’
Stichting De Zilveren Camera hoorde pas dat het om een Defensie- fotograaf ging, toen ze reacties kregen. ‘Het verraste ons ook’, zegt voorzitter Hans Kouwenhoven. ‘Maar in de reglementen staat dat iemand mee kan doen als hij beroepsfotograaf is. Dat is hij. Je kunt de regels niet veranderen tijdens de wedstrijd. Maar hierna gaan we de reglementen zo aanpassen dat dit niet meer voorkomt.’
Hij vindt dat Hilckmanns werk waarde heeft. ‘Hij kan foto’s maken die anderen niet kunnen maken. Kranten hebben zijn foto’s ook geplaatst.’ Hij geeft wel toe dat de critici een punt hebben. ‘Deze jongen is natuurlijk niet helemaal vrij in zijn handelen. Ik zie het niet echt als een fotojournalistiek product. Natuurlijk vind ik dat jammer. Ik zie liever dat de Zilveren Camera gaat naar fotografen die risico’s nemen.’
Hilckmann laat slechts weten ‘erg trots’ te zijn op de nominatie.
# posted by Jan-Edward : 09:39
Daimon Xanthopoulos: "De bekroning op het Nederlandse embedded systeem"
Voor mij heeft Defensie met de nominatie van Sjoerd Hilckmann in de Zilveren Camera een bekroning gekregen op hun mediabeleid. Daar bovenop krijgen ze ook nog de journalistieke waarden omdat kranten kiezen het te publiceren. De nominatie is niet eens in de categorie nieuws, waar nog een discussie kan zijn over de nieuwswaarden maar hij kreeg de prijs in de categorie DOCUMENTAIR! (Toch vreemd om een documentaire te selecteren op alleen zijn uiterlijk aangezien daar de inhoud van het verhaal juist belangrijk is ).
Voor mij onbegrijpelijk aangezien juist deze categorie moet staan voor kwaliteits-journalistiek op het hoogste niveau. De fotograaf heeft zijn werk prima gedaan, tenslotte hebben veel redacties zijn beeld gebruikt en de kritische fotojournalistiek de mond gesnoerd. Dat hij hiervoor een prijs verdient voor beste audiovisuele ondersteuning is wat mij betreft prima. Maar dat zijn werk op hetzelfde niveau wordt gezet door de Zilveren Camera als collega fotojournalisten Geert van Kesteren die meerdere malen maanden in Irak fotografeerden om ons van integere informatie te voorzien, of Eddy van Wessel die al jaren het conflict van Tsjetsjenië fotografeert, of Robert Knoth die al jaren de gevolgen van radioactief afval documenteert, of Jan Banning die inzicht geeft over het leven in Afrika, of Ad van Denderen die de migratie in kaart bracht en ga zo maar door, is belachelijk. De glimmende foto's van Defensie brengen geen inzicht en getuigen ook niet van journalistieke inhoud. Ze zijn gemaakt om het Nederlandse leger te promoten en daar zijn ze uitstekend voor. Dat kranten vervolgens kiezen deze beelden als journalistieke randversiering te gebruiken bij artikelen is hun keuze maar verandert de inhoud en doel van de foto's niet.
Dat een amateur beeld op een dag voor discussie zou gaan zorgen had ik nog wel verwacht maar dat defensie persbeelden onze journalistiek aan de kaak zou stellen had ik van de Zilveren Camera niet verwacht. De discussie over wel of niet embedded kunnen we best gaan voeren maar daar gaat het hier niet om. Wij maken keuzes en belichten onderwerpen zowel embedded als un-embedded en streven naar een ethische en eerlijke verslaggeving. Wij hebben geen tweede agenda of persoonlijk gewin bij het maken van de verhalen. Zelf ben ik één keer embedded bij de Amerikanen in Uruzgan (voordat de Nederlanders er zaten) geweest. Ik had toen niet het gevoel de regio recht aan te doen met mijn beperkte bewegingsvrijheid en heb besloten niet meer van de gastvrijheid van het leger gebruik te maken. Deze journalistieke waarden en vrijheden moeten we niet de vergeten of te niet doen.
De Zilveren Camera moet de Nederlandse fotojournalistiek niet degraderen tot mooie plaatjes wedstrijd en hier een duidelijk standpunt in nemen. Dit is dan ook geen aanval op de fotograaf persoonlijk maar zijn beelden horen niet in de categorie documentair, maar in de categorie documentatie. Hiervoor mijn complimenten en zou hem uitnodigen om ook fotojournalist te worden en dan weet ik zeker dat hij de aanwezige bezwaren tegen zijn inzending goed zal begrijpen.
Ik begrijp dat het niet leuk is iemand te nomineren en dan te moeten bellen met de mededeling dat fotojournalistiek Nederland het niet eens is met de nominatie. Geef de beste man een eervolle vermelding voor zijn Audiovisuele bijdrage en namens alle kranten en bladen een medaille maar niet namens fotojournalistiek Nederland. Het reglement voor volgend jaar aanpassen is om de kritische geluiden tegemoet te komen is niet de oplossing, naar mijn mening.
Daimon Xanthopoulos, genomineerd in de categorie Buitenlands nieuws - Serie
Voor mij onbegrijpelijk aangezien juist deze categorie moet staan voor kwaliteits-journalistiek op het hoogste niveau. De fotograaf heeft zijn werk prima gedaan, tenslotte hebben veel redacties zijn beeld gebruikt en de kritische fotojournalistiek de mond gesnoerd. Dat hij hiervoor een prijs verdient voor beste audiovisuele ondersteuning is wat mij betreft prima. Maar dat zijn werk op hetzelfde niveau wordt gezet door de Zilveren Camera als collega fotojournalisten Geert van Kesteren die meerdere malen maanden in Irak fotografeerden om ons van integere informatie te voorzien, of Eddy van Wessel die al jaren het conflict van Tsjetsjenië fotografeert, of Robert Knoth die al jaren de gevolgen van radioactief afval documenteert, of Jan Banning die inzicht geeft over het leven in Afrika, of Ad van Denderen die de migratie in kaart bracht en ga zo maar door, is belachelijk. De glimmende foto's van Defensie brengen geen inzicht en getuigen ook niet van journalistieke inhoud. Ze zijn gemaakt om het Nederlandse leger te promoten en daar zijn ze uitstekend voor. Dat kranten vervolgens kiezen deze beelden als journalistieke randversiering te gebruiken bij artikelen is hun keuze maar verandert de inhoud en doel van de foto's niet.
Dat een amateur beeld op een dag voor discussie zou gaan zorgen had ik nog wel verwacht maar dat defensie persbeelden onze journalistiek aan de kaak zou stellen had ik van de Zilveren Camera niet verwacht. De discussie over wel of niet embedded kunnen we best gaan voeren maar daar gaat het hier niet om. Wij maken keuzes en belichten onderwerpen zowel embedded als un-embedded en streven naar een ethische en eerlijke verslaggeving. Wij hebben geen tweede agenda of persoonlijk gewin bij het maken van de verhalen. Zelf ben ik één keer embedded bij de Amerikanen in Uruzgan (voordat de Nederlanders er zaten) geweest. Ik had toen niet het gevoel de regio recht aan te doen met mijn beperkte bewegingsvrijheid en heb besloten niet meer van de gastvrijheid van het leger gebruik te maken. Deze journalistieke waarden en vrijheden moeten we niet de vergeten of te niet doen.
De Zilveren Camera moet de Nederlandse fotojournalistiek niet degraderen tot mooie plaatjes wedstrijd en hier een duidelijk standpunt in nemen. Dit is dan ook geen aanval op de fotograaf persoonlijk maar zijn beelden horen niet in de categorie documentair, maar in de categorie documentatie. Hiervoor mijn complimenten en zou hem uitnodigen om ook fotojournalist te worden en dan weet ik zeker dat hij de aanwezige bezwaren tegen zijn inzending goed zal begrijpen.
Ik begrijp dat het niet leuk is iemand te nomineren en dan te moeten bellen met de mededeling dat fotojournalistiek Nederland het niet eens is met de nominatie. Geef de beste man een eervolle vermelding voor zijn Audiovisuele bijdrage en namens alle kranten en bladen een medaille maar niet namens fotojournalistiek Nederland. Het reglement voor volgend jaar aanpassen is om de kritische geluiden tegemoet te komen is niet de oplossing, naar mijn mening.
Daimon Xanthopoulos, genomineerd in de categorie Buitenlands nieuws - Serie
# posted by Jan-Edward : 09:27
maandag, januari 14, 2008
One Hour Photo op RTL 5
One Hour Photo
Amerikaanse thriller uit 2002 van Mark Romanek. Met: Robin Williams.
Sy 'de fotoman' Parrish werkt bij de één-uur-fotoservice van een groot warenhuis. Hij bekijkt van veel vaste klanten de familiekiekjes. Zo ook die van de familie Yorkin. Het gezin brengt al vele jaren de volgeschoten fotorolletjes naar Sy, die via hun foto's alle belangrijke gebeurtenissen in hun leven heeft 'meegemaakt'. Hij koestert dan ook bewondering voor hun idyllische gezinsleven, iets wat hij in zijn eigen bestaan mist.
Woensdag 16 januari, 22.15-23.55, RTL 5
Amerikaanse thriller uit 2002 van Mark Romanek. Met: Robin Williams.
Sy 'de fotoman' Parrish werkt bij de één-uur-fotoservice van een groot warenhuis. Hij bekijkt van veel vaste klanten de familiekiekjes. Zo ook die van de familie Yorkin. Het gezin brengt al vele jaren de volgeschoten fotorolletjes naar Sy, die via hun foto's alle belangrijke gebeurtenissen in hun leven heeft 'meegemaakt'. Hij koestert dan ook bewondering voor hun idyllische gezinsleven, iets wat hij in zijn eigen bestaan mist.
Woensdag 16 januari, 22.15-23.55, RTL 5
# posted by Jan-Edward : 22:59
Annie Hoogendoorn op tv
Muziekfotografe Annie Hoogendoorn is de winnaar van de Lex van Rossen Award. Ze is dinsdagochtend te gast in Goedemorgen Nederland.
07.00-09.00, Nederland 1.
07.00-09.00, Nederland 1.
# posted by Jan-Edward : 22:49
Prins Constantijn beschermheer World Press Photo
Zoals de laatste tijd meermalen is gebleken zit de liefde voor de fotografie erg diep bij onze koninklijke familie, ongeveer even diep als de weerzin tegen fotografen die niet tot de familie behoren.
Mr Pieter showt zijn nieuwe camera, Willem-Alexander stelt trots foto's van zijn dochters beschikbaar aan de pers, en vandaag werd bekend dat prins Constantijn beschermheer wordt van de stichting World Press Photo. Waarschijnlijk een verstandige en zeker een veilige keuze, want het grote enthousiasme voor fotografie gaat bij de Oranjes niet altijd gepaard met evenredig groot talent. Ook is bij World Press Photo is de kans niet al te groot dat de beschermheer de hand zal moeten schudden van een verfoeide paparazzo, dus dat scheelt weer.
Mr Pieter showt zijn nieuwe camera, Willem-Alexander stelt trots foto's van zijn dochters beschikbaar aan de pers, en vandaag werd bekend dat prins Constantijn beschermheer wordt van de stichting World Press Photo. Waarschijnlijk een verstandige en zeker een veilige keuze, want het grote enthousiasme voor fotografie gaat bij de Oranjes niet altijd gepaard met evenredig groot talent. Ook is bij World Press Photo is de kans niet al te groot dat de beschermheer de hand zal moeten schudden van een verfoeide paparazzo, dus dat scheelt weer.
# posted by Jan-Edward : 22:13
Bestuur Zilveren Camera gaat wedstrijdreglement 'herijken'
Verklaring voor inzenders voor de wedstrijd rond de Zilveren Camera, leden van de NVF/NVJ en andere betrokkenen.
Naar aanleiding van vragen die er de afgelopen dagen zijn gesteld over de achtergrond van nominaties voor de Zilveren Camera 2007, heeft het bestuur van de Stichting de Zilveren Camera een ‘Plan van aanpak’ opgesteld.
Na de ingrijpende wijziging van het juryproces dit jaar is, haast toevallig, een aanleiding op onze weg gekomen voor een inhoudelijke herijking van de wedstrijdreglementen. Vragen als welke fotografen mogen foto’s insturen, welke nieuwswaarde moet aan foto’s kunnen worden toegekend, waar berust het recht om foto’s te selecteren voor de inzending, etc. moeten aan de orde worden gesteld.
Plan van aanpak
A) De komende week zal met betrekking tot de nominaties voor de prijzen van 2007 bij de fotografen worden geïnformeerd naar de wijze waarop de foto’s tot stand zijn gekomen. Bij wie het copyright en het publicatierecht van de foto’s berusten en hoe de inzending tot stand is gekomen.
B) In het voorjaar zal de Stichting in samenwerking met de NVF/NVJ een discussie organiseren over de ervaringen van het bestuur, van inzenders en andere betrokkenen met betrekking tot bovengestelde vragen.
In de steeds verder krimpende markt voor journalistieke fotografie, neemt de fotograaf veelvuldig opdrachten aan van instellingen, bedrijven en organisaties zonder primair-journalistieke doelstellingen. Fotografen zullen het specifieke belang van de opdrachtgever in het oog moeten houden bij hun werk.
Welke afspraken worden hierbij gemaakt; bestaan er contracten waarin restricties worden opgenomen met betrekking tot de inhoud van de werkzaamheden en het gebruik van het uiteindelijke fotomateriaal?
Welke journalistiek-ethische normen leggen fotografen zelf aan? Hoe gaan zij om met de journalistieke onafhankelijkheid? Welke consequenties hebben de veranderingen ‘op de markt’ voor de Zilveren Camera wedstrijd?
Daarnaast moeten we constateren dat instellingen, bedrijven en organisaties steeds vaker zelf fotomateriaal via internet en andere kanalen verspreiden. Deze, zo te noemen, 'persmapfotografie’ vindt meer en meer aftrek in de media. Je zou kunnen spreken van een vicieuze cirkel. Media geven – om welke reden dan ook - steeds minder opdrachten aan fotojournalisten. Fotografen verbreden noodgedwongen hun werkterrein en vertegenwoordigen niet slechts de onafhankelijke journalistiek, maar tegelijkertijd ook de belangen van de nietjournalistieke opdrachtgever. Deze kan met het inschakelen van fotojournalisten de kwaliteit van het ‘eigen’ fotomateriaal een impuls geven. Media maken hier vervolgens dankbaar gebruik van en kunnen daardoor besparen op eigen fotobudgetten.
C) De uitkomst van de punten A en B van dit Plan van aanpak zou wellicht moeten resulteren in wijziging van het reglement van de wedstrijd rond de Zilveren Camera. Met name de juridische consequenties zullen goed doordacht moeten worden. Het bestuur zal daarom ook informatie inwinnen bij World Press Photo en gelijksoortige organisaties in het buitenland. Voor de wedstrijd van 2008 denken wij dat het mogelijk moet zijn om met de resultaten van dit proces aan de slag te kunnen.
Namens de Stichting de Zilveren Camera,
Hans Kouwenhoven
(voorzitter)
Naar aanleiding van vragen die er de afgelopen dagen zijn gesteld over de achtergrond van nominaties voor de Zilveren Camera 2007, heeft het bestuur van de Stichting de Zilveren Camera een ‘Plan van aanpak’ opgesteld.
Na de ingrijpende wijziging van het juryproces dit jaar is, haast toevallig, een aanleiding op onze weg gekomen voor een inhoudelijke herijking van de wedstrijdreglementen. Vragen als welke fotografen mogen foto’s insturen, welke nieuwswaarde moet aan foto’s kunnen worden toegekend, waar berust het recht om foto’s te selecteren voor de inzending, etc. moeten aan de orde worden gesteld.
Plan van aanpak
A) De komende week zal met betrekking tot de nominaties voor de prijzen van 2007 bij de fotografen worden geïnformeerd naar de wijze waarop de foto’s tot stand zijn gekomen. Bij wie het copyright en het publicatierecht van de foto’s berusten en hoe de inzending tot stand is gekomen.
B) In het voorjaar zal de Stichting in samenwerking met de NVF/NVJ een discussie organiseren over de ervaringen van het bestuur, van inzenders en andere betrokkenen met betrekking tot bovengestelde vragen.
In de steeds verder krimpende markt voor journalistieke fotografie, neemt de fotograaf veelvuldig opdrachten aan van instellingen, bedrijven en organisaties zonder primair-journalistieke doelstellingen. Fotografen zullen het specifieke belang van de opdrachtgever in het oog moeten houden bij hun werk.
Welke afspraken worden hierbij gemaakt; bestaan er contracten waarin restricties worden opgenomen met betrekking tot de inhoud van de werkzaamheden en het gebruik van het uiteindelijke fotomateriaal?
Welke journalistiek-ethische normen leggen fotografen zelf aan? Hoe gaan zij om met de journalistieke onafhankelijkheid? Welke consequenties hebben de veranderingen ‘op de markt’ voor de Zilveren Camera wedstrijd?
Daarnaast moeten we constateren dat instellingen, bedrijven en organisaties steeds vaker zelf fotomateriaal via internet en andere kanalen verspreiden. Deze, zo te noemen, 'persmapfotografie’ vindt meer en meer aftrek in de media. Je zou kunnen spreken van een vicieuze cirkel. Media geven – om welke reden dan ook - steeds minder opdrachten aan fotojournalisten. Fotografen verbreden noodgedwongen hun werkterrein en vertegenwoordigen niet slechts de onafhankelijke journalistiek, maar tegelijkertijd ook de belangen van de nietjournalistieke opdrachtgever. Deze kan met het inschakelen van fotojournalisten de kwaliteit van het ‘eigen’ fotomateriaal een impuls geven. Media maken hier vervolgens dankbaar gebruik van en kunnen daardoor besparen op eigen fotobudgetten.
C) De uitkomst van de punten A en B van dit Plan van aanpak zou wellicht moeten resulteren in wijziging van het reglement van de wedstrijd rond de Zilveren Camera. Met name de juridische consequenties zullen goed doordacht moeten worden. Het bestuur zal daarom ook informatie inwinnen bij World Press Photo en gelijksoortige organisaties in het buitenland. Voor de wedstrijd van 2008 denken wij dat het mogelijk moet zijn om met de resultaten van dit proces aan de slag te kunnen.
Namens de Stichting de Zilveren Camera,
Hans Kouwenhoven
(voorzitter)
# posted by Jan-Edward : 20:34
Een RVD-prijs voor onkritische staatsfotografie
Misschien wordt het tijd dat aan de overheid gelieerde personen hun eigen categorie bij de Zilveren Camera of zelfs een geheel eigen fotowedstrijd krijgen, bijvoorbeeld de "Balkenende-prijs voor RVD-goedgekeurde staatsfotografie". Dan kunnen alle Defensie-medewerkers daar hun foto's van glorieuze opbouwmissies kwijt, en ook royalty-fotografen van blauw bloed zoals Pieter van Vollenhoven en onze kroonprins Willem-Alexander met zijn familiekiekjes maken kans. Maar de prijs zou vooral op maat zijn gemaakt voor Robin Utrecht.
Pieter van Vollenhoven is verslaafd aan fotografie.
Pieter van Vollenhoven is verslaafd aan fotografie.
# posted by Jan-Edward : 14:23
Arnold Karskens: propagandist hoort niet thuis bij Zilveren Camera
Afgelopen donderdag schreef ik naar aanleiding van de nominaties voor de Zilveren Camera hoe bespottelijk het is dat Sjoerd Hilckmann, een fotograaf die in dienst is bij het Ministerie van Defensie, kandidaat is voor deze journalistieke prijs.
Vandaag haakt oorlogsverslaggever Arnold Karskens in op deze kwestie:
Hilckmann maakt deel uit van de afdeling Audiovisuele Dienst Defensie. Dat is geen journalistiek bedrijf. Zijn foto’s worden niet beoordeeld op informatieve waarde, maar op promotiewaarde. De nadruk ligt dus op de goede zaken die we doen in Zuid-Afghanistan. Zoals ‘militairen in gesprek met de bevolking’ en ‘Task Force Uruzgan aan het werk tijdens een patrouille’. Akelige oorlogsfragmenten maken geen deel uit van de serie. Ook al knipt hij een krachtige opname van een verwoest huis met daarvoor een bebloede burger of gewonde Nederlandse militair. Die foto mag hij niet verspreiden. Hij is namelijk propagandist, geen foto-journalist. En dat moeten ze weten bij de Zilveren Camera. ‘Geen probleem’, zegt echter Zilveren Camera-secretaris Werry Crone in Trouw van zaterdag 12 januari. ‘De kwaliteit is doorslaggevend. In Uruzgan loopt per saldo iedereen aan het handje van Defensie en in die zin pleegt ook iedereen propaganda.’(sic)
Crone zou beter moeten weten. Vrije persfotografen zijn niet welkom bij het Nederlandse leger in Uruzgan. Defensie houdt de beeldvorming liever in eigen beheer- lees Sjoerd Hilckmann. Met zijn nominatie accepteert de Zilveren Camera indirect censuur in de belangrijkste oorlog die Nederland sinds decennia voert. Het stempel ‘beste persfoto’ slaat zo nergens op. Een prestigieuze prijs verwatert. Stop daar dus mee Werry. Je maakt je hele beroepsgroep belachelijk.
Ten slotte mijn advies voor Sjoerd Hilckmann: Stuur je foto’s in voor de beste reclamefotografie 2007. Die prijs is je van harte gegund.
Update maandagmiddag: De organisatie van de Zilveren Camera zit blijkbaar in zijn maag met de kwestie, die zich inmiddels tot meerdere fotografen uitstrekt. Secretaris Werry Crone laat weten dat er met "betrokken personen" (Hilckmann, maar dus ook andere fotografen) gesproken wordt over hun respectievelijke achtergrond, en dat juridisch advies wordt ingewonnen over de kwestie in verhouding tot het geldende wedstrijdreglement. Omdat zowel de voorzitter van het bestuur als ook Hilckmann in het buitenland verblijven is het voorlopig even afwachten wat de uitkomst zal zijn (en of die nog voor de prijsuitreiking van 20 januari bekend wordt).
Vandaag haakt oorlogsverslaggever Arnold Karskens in op deze kwestie:
Hilckmann maakt deel uit van de afdeling Audiovisuele Dienst Defensie. Dat is geen journalistiek bedrijf. Zijn foto’s worden niet beoordeeld op informatieve waarde, maar op promotiewaarde. De nadruk ligt dus op de goede zaken die we doen in Zuid-Afghanistan. Zoals ‘militairen in gesprek met de bevolking’ en ‘Task Force Uruzgan aan het werk tijdens een patrouille’. Akelige oorlogsfragmenten maken geen deel uit van de serie. Ook al knipt hij een krachtige opname van een verwoest huis met daarvoor een bebloede burger of gewonde Nederlandse militair. Die foto mag hij niet verspreiden. Hij is namelijk propagandist, geen foto-journalist. En dat moeten ze weten bij de Zilveren Camera. ‘Geen probleem’, zegt echter Zilveren Camera-secretaris Werry Crone in Trouw van zaterdag 12 januari. ‘De kwaliteit is doorslaggevend. In Uruzgan loopt per saldo iedereen aan het handje van Defensie en in die zin pleegt ook iedereen propaganda.’(sic)
Crone zou beter moeten weten. Vrije persfotografen zijn niet welkom bij het Nederlandse leger in Uruzgan. Defensie houdt de beeldvorming liever in eigen beheer- lees Sjoerd Hilckmann. Met zijn nominatie accepteert de Zilveren Camera indirect censuur in de belangrijkste oorlog die Nederland sinds decennia voert. Het stempel ‘beste persfoto’ slaat zo nergens op. Een prestigieuze prijs verwatert. Stop daar dus mee Werry. Je maakt je hele beroepsgroep belachelijk.
Ten slotte mijn advies voor Sjoerd Hilckmann: Stuur je foto’s in voor de beste reclamefotografie 2007. Die prijs is je van harte gegund.
Update maandagmiddag: De organisatie van de Zilveren Camera zit blijkbaar in zijn maag met de kwestie, die zich inmiddels tot meerdere fotografen uitstrekt. Secretaris Werry Crone laat weten dat er met "betrokken personen" (Hilckmann, maar dus ook andere fotografen) gesproken wordt over hun respectievelijke achtergrond, en dat juridisch advies wordt ingewonnen over de kwestie in verhouding tot het geldende wedstrijdreglement. Omdat zowel de voorzitter van het bestuur als ook Hilckmann in het buitenland verblijven is het voorlopig even afwachten wat de uitkomst zal zijn (en of die nog voor de prijsuitreiking van 20 januari bekend wordt).
# posted by Jan-Edward : 11:30
zondag, januari 13, 2008
Bekroonde popfotografe: techniek is onbelangrijk
Fotografe Annie Hoogendoorn won gisteren tijdens het Noorderslag festival in
Groningen de Lex van Rossen Award. Hoogendoorn wordt vergeleken met de beroemde fotografe Nan Goldin. Intuïtie en eigenzinnigheid spelen bij Hoogendoorn een belangrijkere rol dan de techniek, die de jury dan ook iets minder vindt.
Hoogendoorn in de Volkskrant:
"Ik denk dat die vergelijking met Goldin wel opgaat. Toen ik studeerde aan de fotoacademie in Amsterdam, zag ik voor het eerst haar boek Devil's Playground. Het ademt totaal het tegenovergestelde van wat ons werd geleerd, maar de directheid en de emotie spraken me heel erg aan. Ik heb nooit zoveel gehad met het live fotograferen van concerten. Ik heb meer met documentaire fotografie.
Mijn techniek krijgt heel bewust de minste aandacht. Nadat ik die boeken van Goldin had gezien, heb ik die ballast overboord gegooid. Het werd gewoon met een compacte camera lekker bezig zijn met je omgeving. Ik wil veel liever de dingen die ik waardevol vind imperfect vastleggen, dan dat ik me te veel concentreer op techniek en daardoor echt essentiële zaken misloop."
En de groeten aan haar docenten op de fotoacademie.
Groningen de Lex van Rossen Award. Hoogendoorn wordt vergeleken met de beroemde fotografe Nan Goldin. Intuïtie en eigenzinnigheid spelen bij Hoogendoorn een belangrijkere rol dan de techniek, die de jury dan ook iets minder vindt.
Hoogendoorn in de Volkskrant:
"Ik denk dat die vergelijking met Goldin wel opgaat. Toen ik studeerde aan de fotoacademie in Amsterdam, zag ik voor het eerst haar boek Devil's Playground. Het ademt totaal het tegenovergestelde van wat ons werd geleerd, maar de directheid en de emotie spraken me heel erg aan. Ik heb nooit zoveel gehad met het live fotograferen van concerten. Ik heb meer met documentaire fotografie.
Mijn techniek krijgt heel bewust de minste aandacht. Nadat ik die boeken van Goldin had gezien, heb ik die ballast overboord gegooid. Het werd gewoon met een compacte camera lekker bezig zijn met je omgeving. Ik wil veel liever de dingen die ik waardevol vind imperfect vastleggen, dan dat ik me te veel concentreer op techniek en daardoor echt essentiële zaken misloop."
En de groeten aan haar docenten op de fotoacademie.
# posted by Jan-Edward : 20:18
Oud-fotojournalist Ben van Meerendonk (94) overleden
Oud-fotojournalist Ben van Meerendonk is zondag op 94-jarige leeftijd in zijn woonplaats Amsterdam overleden. Dat heeft zijn echtgenote zondag laten weten. Van Meerendonk werd 20 juli 1913 in Amsterdam geboren.
Van Meerendonk was als fotojournalist vooral actief in de jaren '40, '50 en '60. Met zijn Algemeen Hollands Fotopersbureau fotografeerde hij voor kranten als De Waarheid, Het Vrije Volk, De Tijd, Trouw, Het Parool en De Telegraaf.
Hij was mede-oprichter en jarenlang organisator van World Press Photo en won driemaal de Zilveren Camera. In 1988 ontving hij de Gouden Speld, het ereteken van de stad Amsterdam.
Van Meerendonk was gespecialiseerd in het gewone, alledaagse nieuws en in het Koninklijk Huis. Hij maakte reportages van prominente Nederlanders in de huiselijke sfeer, zoals Willy Alberti aan de afwas en een zieke Godfried Bomans in streepjespyjama te bed. Een foto van de Amerikaanse actrice Jayne Mansfield staand op de redactietafel van dagblad De Telegraaf in 1957 is een van de bekendste foto's uit zijn oeuvre.
Bron: ANP.
Zie ook Het kneuterige Nederland van Ben van Meerendonk.
Van Meerendonk was als fotojournalist vooral actief in de jaren '40, '50 en '60. Met zijn Algemeen Hollands Fotopersbureau fotografeerde hij voor kranten als De Waarheid, Het Vrije Volk, De Tijd, Trouw, Het Parool en De Telegraaf.
Hij was mede-oprichter en jarenlang organisator van World Press Photo en won driemaal de Zilveren Camera. In 1988 ontving hij de Gouden Speld, het ereteken van de stad Amsterdam.
Van Meerendonk was gespecialiseerd in het gewone, alledaagse nieuws en in het Koninklijk Huis. Hij maakte reportages van prominente Nederlanders in de huiselijke sfeer, zoals Willy Alberti aan de afwas en een zieke Godfried Bomans in streepjespyjama te bed. Een foto van de Amerikaanse actrice Jayne Mansfield staand op de redactietafel van dagblad De Telegraaf in 1957 is een van de bekendste foto's uit zijn oeuvre.
Bron: ANP.
Zie ook Het kneuterige Nederland van Ben van Meerendonk.
# posted by Jan-Edward : 17:09
|